مدرسه علمیه صدیقه کبری گلپایگان

3-محبت و اظهار آن
اصل مهر و محبت و علاقه همسران نسبت به هم را خداوند متعال، در وجود زوجين، قرار داده است. اين محبت و علاقه با شروع زندگى مشترك تولد مى‏يابد و با ادامه زندگى، استحكام پيدا مى‏كند و تثبيت مى‏شود.
امام صادق (عليه‏السلام) در رابطه با اهميت محبت به زن مى‏فرمايد: «مِنْ اَخلاقِ الأنبياء حُبُّ النِساء»؛ از اخلاق پيامبران دوست داشتن زنان است.
و نيز در جايى ديگر فرمودند: «كُلّ مَنْ اِشْتَدَّ لَنا حُبّاً اِشْتَدَّ لِلنِّساءِ حُبّاً…»؛ هر كس ما را بيشتر دوست بدارد، زنان را بيشتر دوست خواهد داشت.
البته بديهى است كه مهر و محبّتى داراى ارزش است كه در مسير الهى و مطابق با دستورات شرع باشد وگرنه، چه بسا مهر و محبتى، كه هيچ ثمره معنوى نداشته باشد و حتى باعث سقوط فرد به ورطه نابودى شود.
در فرهنگ غنى اسلام، اظهار محبت، يكى از لوازم دوست داشتن است. امّا در روابط بين زوجين كه مظهر كامل عشق و علاقه هستند، اين اظهار محبت، جايگاه ويژه‏اى دارد تا آن جا كه پيامبر اكرم (صلى‏الله‏عليه‏وآله) فرموده‏اند: «قَولُ الرَّجُلِ لِلْمَرأَةِ اِنّى اُحِبك لايَذهَب مِنْ قَلْبِهْا اَبَداً»؛گفتار مرد به همسرش: «همانا من تو را دوست دارم»، هرگز از قلب همسرش محو نمى‏گردد.
قوانين و توصيه‏هاى اسلام، بر اساس فطرت و خصوصيات كلى انسان‏هاست. اين حديث، با توجه به خصوصيات خاص زن كه داراى احساسات و عواطفى بيش از مرد است، توصيه به اظهار محبت مرد نسبت به همسرش مى‏نمايد؛ چرا كه زن از نظر روحى، نياز به دوست داشتن و محبوب بودن دارد، و با اين جمله همسر، نياز روحى و روانى او تأمين و به زندگى دلگرم مى‏شود، و مى‏تواند همسرى مهربان براى شوهر و مادرى دلسوز و با عاطفه براى فرزندان باشد