مدرسه علمیه صدیقه کبری گلپایگان

امّ در فارسی به معنای مادر است ، از آن لحاظ که محل تربیت و پروراندن ماده ی فرزند از امتزاج عناصر چهار گانه ، و از قوه به فعل رساننده آن است وچون فرزند از تربیت “امّ” ، متولد و متوکّن می شود ، به مادر امّ می گویند . پس پرورانیدن در بطن، شرط امّیت است و فاطمه (سلام الله علیها ) امّ ابیها بود.اما مادر محمد که فاطمه بود!

زن مظهر اسم ربّ خداوند است و لذا نطفه ای که در صلب مرد است ، تا در بطن زن قرار نگیرد پرورده نمی شود و به تعیّن وظهور نمی رسد. از این روست که حتی اگر حقیقت محمدیه  (صلّی الله علیه و آله ) بخواهد  مربی هستی شود ، باید زهرا امّ او گردد.و علی (علیه السلام ) نیز باید کفوّ او شود. تا به ربوبیت برسد. فاطمه مقام جامع عبودیت خدا را داشت و لذا رببی شد که توانست یازده آیینه را برای نمایاندن زیباییها و جمال و جلال الهی ، از وجود خود ظهور دهد. مقام ربوبیت ،مقامی است که قدرت دارد تمام اشیاء بالقوه ی هستی را به فعلیت برساندو تمام استعداد ها را تعین بخشد . یعنی قادر است کنز مخفی ذات را بشناساند و اسماء و صفات خدا را به ظهور در آورد .

و فاطمه بطنی بود که حقیقت محمدیه را بسط و تفصیل داد، تا هستی متعیّن شود. او ظهور کوثر اعطایی به پیامبر بود و پیامبر آن را در وجود نورا نی اش با خود حمل می کرد. این بود که تمام قد برای فاطمه می ایستاد، دست او را می بوسید و می فرمود : من بوی بهشت را از فاطمه استشمام می کنم و چون سرمست آن نور بود تاب دوری فاطمه را نداشت . لذا هرگاه از مدینه خارج می شد ، آخرین فردی که با او خداحافظی می کرد فاطمه بود و وقتی باز می گشت اول به دیدار فاطمه می رفت.

منبع : کوثر ولایت (تفسیر مبارکه سوره کوثر) برگرفته از سخنان استاد گرامی  فاطمه میرزایی(لطفی آذر)