مدرسه علمیه صدیقه کبری گلپایگان

با اشک هاش دفتر خود را نمور کرد 
                                            در خود تمام مرثیه ها را مرور کرد
                                                                                  ذهنش ز روضه ها ی مجسم عبور کرد
شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد
                                             احساس کرد از همه عالم جدا شده است
                                                                                در بیت هاش مجلس ماتم به پا شده است
در اوج روضه خوب دلش را که غم گرفت
                                              وقتی که میز و دفتر و خودکار دم گرفت 
                                                                                      وقتش رسیده بود به دستش قلم گرفت
مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفت
                                          باز این چه شورش است که در جان واژه ها ست
                                                                                       شاعر شکست خورده طوفان واژه هاست
بی اختیار شد قلمش را رها گذاشت 
                                            دستی زغیب قافیه را کربلا گذاشت
                                                                                    یک بیت بعد ، واژه ی لب تشنه را گذاشت
تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشت
                                             حس کرد پا به پاش جهان گریه می کند
                                                                                          دارد غروب فرشچیان گریه می کند
با این زبان چگونه بگویم چه ها کشید
                                           بر روی خاک و خون بدنی را رها کشید
                                                                                         او را چنان فنای خدا بی ریا کشید
حتی براش جای کفن بوریا کشید
                                       در خون کشید قافیه ها را ، حروف را                                                            
                                                                                   از بس که گریه کرد تمام لهوف را
اما در اوج روضه کم آورد و رنگ باخت
                                         بالا گرفت کار و سپس آسمان گداخت 
                                                                                     این بند را جدای همه روی نیزه ساخت
“خورشید سر بریده غروبی نمی شناخت
                                               بر اوج نیزه گرم طلوعی دوباره بود”
                                                                                     اوکهکشان روشن هفده ستاره بود

خون جای واژه بر لبش آورد و بعد از آن …
                                             پیشانی اش پر از عرق سرد و بعد از آن …
                                                                                       خود را میان معرکه حس کرد و بعد از آن …
شاعر برید و تاب نیاورد و بعد از آن …
                                         در خلسه ای عمیق خودش بود و هیچ‌کس
                                                                                          شاعر کنار دفترش افتاد از نفس…

رويت رامخراش! مويت راپريشان مكن زينب! مبادا كه لب به نفرين بگشايي وزمين وزمان را به هم بريزي وكائنات راكن فيكون كني!
ظهورابرسياه در آسمان صاف ،آتش گرفتن گونه هاي خورشيد ،برپاشدن طوفاني عظيم به رنگ سرخ،آنسان كه چشم ازديدن چشم به عجز بيايد،برانگيخته شدن غبار سياه وفروباريدن خون ،اين تكانهاي بي وقفه زمين،اين لرزش شانه هاي آسمان،همه ازسراين كلامي است كه تواراده كردهاي وبرزبان نياوري:«كاش آسمان به زمين بيايدوكاش كوهها تكه تكه شوندوبردامن بيابانها فروبريزند كاش….»
اگراين «كاش»كه بردل تومي گذردبرزبان تو جاري شود،شيرازه جهان ازهم مي گسلد وستونهاي آسمان فرو مي ريزد.اگربخواهي،خدا طومارزمين وآسمان رابه هم مي پيچد.اما!مكن ،مگو ،مخواه زينب!
چون مرغ رگ بريده دور خودت بچرخ؛چون ماهي به خاك افتاده در تب وتاب بسوز اما لب به نفرين بازمكن؛گرز فريادت رابرسر عمرسعد بكوب كه:«ننگ برتو!پسر پيامبرخدارا مي كشند وتونگاه مي كني؟».بگذار شمر برسر ياران خودفرياد بزند:«مادرانتان به عزايتان بنشيندبراي كشتن اين مرد معطل چه هستيد؟»بگذار زرعه بن شريك شمشيرش راازپشت برشانه چپ حسينت فرود بياورد.بگذارسنان بن انس بانيزه بلندش حسين رابه خاك بيندازد. بگذار خولي بن يزيد اصبحي به قصد جدا كردن سر حسين از اسب فرود بيايداما زانوانش ازوحشت سست شود،به خاك بيفتد وعتاب وناسزاي شمر راتحمل كند.بگذار…..
نگاه كن !حسين به گجا مي نگرد؟رد نگاه او … آري به خيمه هابرمي گردد.واي …انگار اين قوم پليد قصد خيمه هاراكرده اند از اعماق جگر فرياد بزن:«حسين هنوززنده است نامردمردمان» اما نفرين مكن!
حسين خودرااززمين مي كند وباتني مجروح وباصلابتي زخم خورده فرياد مي كشد:«واي برشما اي پيروان آل ابي سفيان!اگردين نداريد واز قيامت نمي ترسيد لااقل مردباشيد». اين فرياد دل ابي سعد رامي لرزاندوناخودآگاه فرياد مي كشد:«دست برداريدازخيمه ها»
مي دانستي كه كربلايي هست ،مي دانستي كه عاشورايي خواهد آمد.آمده بودي ومانده بودي براي همين روز؛اماهرگزگمان نمي كردي كه تابدين حدعظيم وشكننده باشد.تصورنمي كردي كه پيكري به آن قداست رامي شودآنقدرتير باران كرد.به همين دليل اين سوال ازدلت مي گذرد كه چراآسمان  برزمين نمي آيد؟ وچرا كوهها تكه تكه نمي شوند؟
مبادا كه اين سوال وحيرت رنگ نفرين ونفرت به خود گيرد.دنيابه آخر نرسده است.اگر چه ملائك يك صدا مويه مي كنند ولي خدا به مهدي منتقم اشاره مي كند ومي گويد:«اني اعلم مالا تعلمون»
پس صبور باش زينب ،صبور باش وكار خلق را پريشان مكن.بگذارشمر بادست وپاي خونين از قتلگاه بيرون بيايد،سر برادرت را باافتخار برسر دست بلند كند وبه دست خولي بسپارد.بگذار اين ندا درآسمان بپيچد كه:«قتل الامام ابن الامام» اماحرف ازفرو ريختن آسمان نزن!
سجاد را ببين كه چگونه مشت برزمين مي كوبد وهستي رابه آرامش دعوت مي كند وبا دستهاي لرزانش تلاش مي كند كه ستونهاي آفرينش را استوار نگه دارد.
شكيبايت رااز دست مده زينب !كه آسمان بر ستون صبر تواست وارايستاده است .    

 
هنوز صداي هل من ناصر امام غريبي شنيده مي شود!!!
ازجاماندگان ره عشق نباشيم!!!

قصه عجيبي است اين ماجراي عطش وازآن غريبتر،قصه كسي است كه خود براوج منبر عطش نشسته باشد وبخواهد ديگران رادرمصيبت تشنگي التيام ودلداري دهد.
باري كه برپشت توست ستون فقراتت راخم كرده است،صداي استخوانهايت را درآورده وپيشانيت را چروك انداخته است.و…تو در اين حال بايد بخندي و به آرامش وآسايش تظاهر كني تا ديگران اولاًسنگيني بار تو را در نيابند وثانياً بار سبكترخويش را تاب بياورند.
اين حال وروز توست در كربلا.
بايد آوندهاي خشكيده اينهمه نهال رابه اشك چشم آبياري كني تا تصوير پ‍‍‍ژمردگي در خيال دشمن بخشكد .
اما ازاين همه شكننده تر اين است نگذاري آتش عطش بچه ها توجه ابالفضل رابرانگيزد.چرا كه تو عباس را مي شناسي واز تردي ونازكي دلش با خبري.
اونبايد ازتشنگي بچه ها با خبرشود،اوعلمدار لشكراست ،او اگردلش بلرزد طنين زلزله در كائنات مي پيچد.سكينه فقط كافي است كه لب به خواستن آب تركند؛او تمامي درياهاي عالم را به پايش مي ريزد.
چقدر مي شود به تسلاي كودك نشست .سخن هر چند هم شيرين ،براي كودك تشنه آب نمي شود. نه،نه،نه، عباس نبايد لبهاي به خشكي نشسته سكينه را ببيندوبي عباس … نه… نه ….، زندگي بدون آب ممكن تر است تا بدون عباس. عبلس دل آرام عرصه زندگي است ،آرام جان برادر است. نه،نه ،عباس نبايد از تشنگي بچه ها با خبرشودو اين تنها راز عالم هستي است كه بايد از او مخفي بماند.
ولي بي خبر نمانده است همين خبراست كه اورا ازصبح مثل مرغ سركنده كرده است.همين خبر است كه اوراميان خيمه وميدان،هاجروار به سعي وهروله واداشته است.
هُرم عطش بچه ها،اورااز كنارخيمه كنده است وبه محضر امام كشانده است تا براي آوردن آب دل به درياي دشمن بزند.اينجا همانجاست كه او درمقابل حسين وبچه ها يكجا زانو مي زند.
چه گذشته است بين سكينه وعباس كه عباسِ ادب ،عباسِ معرفت،عباسِ خضوع،پيش روي امام ايستاده است وگفته :«آقا! تابم تمام شده است.»وآقا رخصت داده است.
مي بينند كه مشك آب رابه دست راست گرفته وشمشير رادردست چپ،يعني كه قصد جنگ نداري.با خودت مي انديشي اما دشمن كه الفباي مروت را نمي داند.
چه حال خوشي داري بااين ترنمي كه براي حسينت پيدا مي كني…. كه ناگهان سايه اي از پشت نخلهابيرون مي جهد وغفلتاً دست راست تو را قطع مي كند.
اما اين كه توداري غفلت نيست عين حضور است توفقط حسين را قراراست كه ببيني كه مي بيني تو حتي وقتي درشريعه به آب نگاه مي كني به جاي خودت تمثال حسين را مي بيني وچه خرسند وسبكبار از كنار فرات بر مي خيزي.
پس اين كه توداري غفلت نيست.
مشك رابه دست چپ مي گيري وبا خودت مي انديشي؛ دست چپ رااگر بگيرند،مشك- اين رسالت من - چه خواهد شد؟ وپيش ازآن كه به ياد لب ودندانت بيفتي ،شمشيرناجوانمردي خيال تورابه واقعيت پيوند مي زند.
مشك را به دندان مي گيري وبه نگاه سكينه فكرمي كني.
من تماماً به لحظه اي فكر مي كنم كه تو همه چيز مي دهي تا آبرويت محفوظ بماند.
وزينب از هم اكنون بايد به تسلاي حسين برخيزد!غم برادري چون تو پشت حسين را مي شكند.
جانم فداي اين دو برادر!
 
هنوز صداي هل من ناصرامام غريبي شنيده مي شود !!!
از جاماندگان ره عشق نباشيم

عجب سكوت عجيبي برعرصه كربلا سايه افكنده است! چه طوفان ديگري درراه است كه آرامشي اينچنين را به مقدمه مي طلبد؟ سكون ميان دو زلزله !يك سوجنازه است وخاكهاي خون آلودوسوي ديگرتاچشم كارمي كند اسب وسوار وسپرو خود وزره وشمشيرواينهمه براي يك تن!امام كه هنوز چشم به به هدايتشان دارد. وتوقامت بلندش را مي بيني كه پشت به خيمه وروي به دشمن ايستاده است وبا آخرين رمق هايش مهربانانه فرياد مي زند:«هَل مِن ذابٍ يَذَّبُ عن حَرَمِ رَسولِ الله …. »«آيا كسي هست كه از حرم رسول خدا دفاع كند؟…..آيا كسي هست؟» وتوگوشهايت راتيزمي كني ونگاهت راازسراين سپاه عظيم عبور مي دهي و….مي بيني كه هيچ كس نيست ،سكوت محض است. اما ناگهان درعرصه نينواجنب وجوش احساس مي كني ،احساس مي كني كه اين سكوت سنگين را جنبش وفريادي محو به هم مي زند هرچه دقيق تر به سپاه دشمن خيره مي شوي كمترنشاني از تلاطم وحرف وحركت مي يابي اما طنين اين تلاطم را هم نمي تواني منكر شوي .بي اختيار چشم مي گرداني ونگاهت رامرورمي دهي،ناگهان با صحنه اي مواجه مي شوي كه قلبت رامي فشارد؛ صدا ازرباب است. بدن بي رمق علي اصغرراآغوش گرفته وملتمسانه براي تشنگي پسر كوچكش از توياري طلب مي كند. اين تويي كه براي قلب چاك چاك مادري بايد مرهم باشي هرچند جگرشرحه شرحه ات داغي بزرگتراز داغ رباب رادرخود جاي داده،اما بايد بايستي همانطوركه ازصبح برپاهاي بي رمقت ايستاده اي . نگاهت بانگاه مضطرب رباب گره مي خورد ودرياي عظيمي جوشش مي گيرد. رباب را آرام مي كني وعلي اصغررابه اميد سيراب كردنش ازمادرجداكني وتنها راه چاره اين است كه علي اصغر رابه پدربرساني. حسين بانگاهي غريبانه فرايت مي خواند: «خواهرم ! دلم براي علي كوچكم مي تپد بياورش تا سيرابش كنم، بياورش تا آخرين حجت من باشد بر اين سياه دلان، تا شايد برگردند و ملحق به عذاب نشوند » با شنيدن اين كلام دردرونت با همه وجود فرياد مي كشي كه:نه!اما به چشمهاي برادرنگاه مي كني ومي گويي:چشم! كودك شش ماهه راگرم درآغوشت مي فشري سروصورت و گردن او را غرق بوسه مي كني و او را چون قلب از درون سينه در مي آوري و به دست هاي امام مي سپاري . امام او را در مقابل چشمان دشمن بالا مي برد و براي علي كوچكش تقاضاي اندكي آب مي كند. چه سفيدي عجيبي داشت گلوي اين شش ماهه و چه بد خبيثي بود هرمله بن كاهل اسدي و چه بد تيري بود تير سه شعبه ؛ تيري كه ميان دو دهليز قلب هستي ميان سر و بدن علي اصغر فاصله انداخت و خون اين طفل شش ماهه را به صورت افرينش پاشاند . نه فقط هرمله كه تمام لشگر دشمن چشم انتظار ايستاده تا شكستن تو و برادرت را ببيند و ضعف و سستي و تسليم را در چهرهاتان . امام با صلابتي با شكوه دست به زير خون علي اصغر مي برد و خون ها را به آسمان مي پاشد. كلام امام انگار آرامشي آسماني را بر زمين نازل مي كند: « نگاه خدا چقدر تحمل اين ماجرا را آسان مي كند.» اين دشمن است كه درهم مي شكند واين ملائكه اند كه فوج فوج از آسمان فرود مي آيندوبالهايشان را به تقدس اين خون زينت مي بخشد آنچنان كه وقتي نگاه مي كني يك قطره از خون رابرزمين چكيده نمي بيني. وحال تو بگو،حسين چگونه علي كوچكش را به مادر دل خسته اش تحويل دهد؟….. تو برو وبرادرت رادر اين عزاي بزرگ ستون باش وتو مگر چه قدرتوان در بدن داري. بايد بماني و…..

هنوز صداي هل من ناصر امام غريبي شنيده مي شود!!!

از جاماندگان ره عشق نباشيم!!!

تو بايد آنچنان با آرامش وطمانينه باشي ،انگار كه همه چيز منطبق بر روال معهود پيش مي رود. پس بايد قطره قطره آب شوي وسكوت كني .جرعه جرعه خون دل بخوري ودم بر نياوري. همچنان كه ازصبح چنين كرده اي.حسين از صبح با تك تك هر صحابي،به شهادت رسيده است ؛ با قطره قطره خون هرشهيد به زمين نشسته است.
هر بار كه از ميدان باز آمده است .افزايش موهاي سپيد سر و رويش را شماره كرده اي ،به همان تعداد در خود شكسته اي ،اما خم به ابرو نياورده اي .
حسين با هر بار آمدن ورفتن ،تعزيتهايش را به دامان تو مي ريخت والتيام از نگاه تو مي گرفت. اين بود كه هر بار ،سنگين مي آمد اما سبكبال باز مي گشت.  
اكنون نيز دلت مي خواعد كه طاقت بياوري ، صبوري كني وحتي به حسين دلداري بدهي. اما اكنون ماجرا متفاوت است.اكنون اين ميوه جان توست كه لگد مال شده در زير سم ستوران به تو باز پس داده مي شود.اكنون اين دل شرحه شرحه توست كه بر دوش جوانان بني هاشم به سوي خيمه ها پيش مي آيد.
علي اكبر براي توتنها يك برادر زاده نيست. تجلي اميدها وآرمانهاي توست. علي اكبر پيامبر دوباره توست.نشاني از پدر توست. نمادي از مادر توست.
دوست داشتي حسين را مادام در آغوش بگيري وبوي حسين را با شامه تمامي رگهايت استشمام كني.اما تو بزرگ بودي وحسين بزرگتر وشرم هميشه مانع مي شد .وقتي علي اكبر آمد ميوه بهانه چيده شد وهمه موانع برچيده.حسين كوچكت هميشه در آغوش تو بود وتو مي توانستي تمامي احساسات حسين طلبانه ات را نثار او كني .
دلت مي خواهد كه طاقت بياوري ،صبوري كني وحتي به حسين دلداري بدهي.اما چگونه ؟با اين قامت شكسته كه نمي توان خيمه وجود حسين را عمود شد.با اين دل گداخته كه نمي توان بر جگر حسين مرهم گذاشت. اكنون صاحب عزا تويي چگونه به تسلاي حسين بر خيزي؟
وقتي پيكر پاره پاره علي اكبربه نزديكي خيمه ها مي رسد ووقتي تو به پهناي صورت اشك مي ريزي ،وقتي تارسيدن به پيكرعلي چند بارزمين مي خوري وبرمي خيزي،ووقتي…حسين كه غم عالم بر دلش نشسته است .حسيني كه خود بر بلندترين نقطه عزا ايستاده ،فقط نگران حال توست .

هنوز صداي هل من ناصر امام غريبي شنيده مي شود !!!
ازجاماندگان ره عشق نباشيم!!!

قرارناگذاشته ميان تو وحسين اين است كه تو درخيام از سجاد وزنها وبچه ها حراست كني واوبا رمزي،رجزي، آواي دعايي،فرياد لاحولي،سلامتي اش را پيوسته با تو در ميان بگذارد.
او بايد در محاصره دشمن بجنگد،شمشيربزند وبگويد:
- الله اكبر
واز زبان دل تو بشنود: جانم!
بگويد: لا اله الاالله
وبشنود: همه هستي ام!
بگويد: لا حول ولاقو‍‍ﺓ الابالله!
وبشنود:قوت پاهايم، سوي چشمانم،گرماي دلم،بهانه ماندم!
و….ناگهان ميدان از نفس مي افتد ،صدا قطع مي شود وقلب تومي ايستد.
بريده باد دستهاي تومالك!اين شمشير مالك بن يسركندي است كه برفرق امام فرود مي آيد .همه عالم فداي يك تارموي تو حسين!برگرداين سروپيشاني بستن مي خواهدواين كلاه وعمامه عوض كردن و….اين چشم خون گرفته بوسيدن.
صداي هلهله دشمن آرامشت را به هم نزند زينب!
حكايت غريبي است حكايت اين لحظات كه فهم از دريافتن آن عاجز است .وزينب تو چه زيبا نفس عميقي مي كشي وبه خدا مي گويي:«تو اگرنبودي اين مهم به انجام نمي رسيد.»وازذهن خسته ات مي گذراني آن وقت رفتن حسينت راكه:
دستت را محكم به دو سوي خيمه مي فشاري وبا تضرع والتماس به امام مي گويي :«حسين جان برو ديگر!»وچقدر سخت است براي تو گفتن اين حرف.
اما اكنون ذوالجناح است كه قدم از قدم بر نمي داردواز جاتكان نمي خورد.تو ناگهان دليل سكونش را مي فهمي كه آشكارا پيش پاي ذوالجناح ايستاده است.به يقين تا پدرازاسب فرود نياورد و به آغوش نكشد دخترراآرام نمي گيرد.وختر دم مي گيرد كه:«پدر جان منزله زباله يادت هست؟وقتي خبر شهادت مسلم رسيدتو يتيمان مسلم رابرروي پا نشاندي و…. بغضش مي تركد….
حسين با همه عاطفه اش دختر رادرآغوش مي فشاردو برسر ورويش دست مي كشد وتوانتقال دهنده آرامش به سكينه اي؛مي داني كه غصه وصال به سر رسيده است وفصل فراق سررسيده
وناگهان به ياد وصيت مادرمي افتي ،بوسه اي ازگلوي حسين…
پس چه بايد كرد؟زمان به سرعت گامهاي اسب مي گذردوتوچون زمين ايستاده اي. يابه زمان بگو بايستد ياتو راه بيفت.اما چگونه؟
اسم رمز ! تنها كلامي كه مي توانداورابايستاند وتورا به آرزويت برساند:
- مهلا مهلا! يابن الزهراء! و…..
رشته تفكرت پاره مي گرددو تو ناگهان اززمين كنده مي شوي وبه سمت صدايي پرمي گشي واين صداي حسين است كه خطاب به تو فرياد مي زند:«اين كودك را درياب»وتو چشم مي گرداني وكودكي رامي بيني كه بي واهمه ازهر چه سپاه ولشكر ودشمن به سوي حسين مي دود وپيوسته عمو را صدا مي زند.
توجان گرفته ازفرمان حسين ،تمام توانت را درپاهايت مي ريزي وبه سوي كودك خيزبرمي داري عبدالله صداي تورا مي شنود وحضوروتعقيب را درمي يابد اما بنا ندارد كه گوش جزبه دلش وسر جز به حسينش بسپارد.
درميان حلقه دشمن،جاي تو نيست.اين رادل توونگاه حسين هردومي گويند.پس ناگزيري كه درچند قدمي بايستي وببيني كه ابجربن كعب شمشيرش را به قصد حسين فرا مي برد وببيني كه عبدالله نيز دستش رابه دفاع از امام بلند مي كند وبشنوي اين كلام كودكانه عبدالله را كه:«تورابه عموي   من چه كار؟ اي خبيث زاده ناپاك !»وببيني كه شمشير سبعانه فرود مي آيد وازدست نازك عبدالله عبور مي كند وبشنونواي «وااماه» عبدالله را كه از اعماق جگر فرياد مي كشد ومادر رابه ياري مي طلبدو ببيني كه چطور حسين اورادرآغوش مي كشد وباكلام ونگاه ونوازش تسلايش مي دهد.
آنچه اكنون براي تو باقي مكانده پيكر غرق به خون عبدالله است وجاي پاي خون آلود حسين.
وتوباتمام وجودت نوگل حسنت رابه بغل مي فشاري ونواي برادرشهيدش كه« احلي من عسل»سر مي داد به كوش جان مي شنوي ودلت مي خواست يادگاري ازبرادرت حسن داشته باشي وبعد از قاسم دل بستي به او.وحال داغ قاسم برايت زنده مي گرددووبه خاطرت مي گذرد بدن زيرسم رفته وقدكشيده اش ،رجزخواندنش را وفريادي كه ازاوبلند شد كه عموجان به فريادم برس ؛ ازذهنت مي گذرد دويدن چون باز شكاري حسين رابه سوي قاسم چراكه قاسم براي حسين درحكم حسن بود؛ امانتداري مي كرد حسين وحال امانت برادرش درزيرسم اسبان پيمال مي گردد .
چه حال عجيبي داشتي زماني كه ديدي حال عجيب برادررا.
هنوز صداي هل من ناصر امام غريبي شنيده مي شود !!!

دوطفلان حضرت زینب (ع)

دو نوجواني كه به سوي تو مي آيند ثمره وجودي توهستند.گرچه ازمقام حسين مي آيند ،اما مايوس وخسته ودلشكسته اند. هردويلي شده اند براي خودشان؛ به شاخه هاي شمشاد مي مانند.
هيچگاه به ديد فروشنده ،اينسان به آنها نگاه نكرده بودي .چه بزرگ شده اند،چه قد كشيده اند ،چه به كمال رسيده اند. جان مي دهند براي قرباني كردن براي پيش پاي حسين ،براي باز پس دادن به خدا.براي عرضه در بازار عشق.
علت خستگي وشكستگي شان رامي داني. حسين به آنان رخصت ميدان نداده است.پيش ازعلي اكبر بار سفر بسته اند اما امام پروانه پروازرا به علي اكبرداده است واين آنها را بي تاب كرده است.
علت بي تابي شان را مي داني اما آب در دلت تكان نمي خورد. مي داني كه قرارنيست اينها دنياي پس ازحسين را ببينند.
اينهمه سال ،پاي دو گل نشسته اي تا به محبوبت هديه اش كني.همه آن رنجها براي امروز سپري شده است وحلا مگر مي شود كه نشود ؟!!
اكنون هردو بغض كرده ولب برچيده امده اند كه:«مادر!امام رخصت ميدان نمي دهد.كاري بكن.»
چشم به آسمان مي دوزي ،قامت دو نوجوانت رادوره مي كني ومي گويي:«رمز اين كار رابه شما مي گويم تاببينم خودتان چه مي كنيد.»
عون ومحمد با تعجب مي گويند:«رمز؟!»
وتو مي گويي:«آري،قفل رضايت امامبه رمز اين كلام ،گشوده مي شود.برويد،برويد وامام رابه مادرش زهرا قسم بدهيد»
برمي گردي وخودت را به درون خيمه مي اندازي وتازه نفس اجازه مي يابد براي رها شدن وبغض مجال پيدا مي كند براي تركيدن واشك راه مي گشايد براي آمدن.
چقدر به گريه مي گذرد؟      از كجا مي داني؟
فقط وقتي طنين فرياد عون به رجزدرميدان مي پيچد، به خودت مي آيي ومي فهمي كه كلام رمز كار خودش را كرده است وپروانه شهادت از سوي امام صادر شده است.
شايد اين اولين بار باشد كه صداي فرياد عون را مي شنوي،از آنجا كه هميشه با تووديگران ،آرام وبه مهر سخن مي گفته نمي توانستي تصور كني كه ذخيره وظرفيتي ازفرياد هم در حنجره داشته باشد.
ذوق مي كني از اينهمه استواري وصلابت واين اشك كه مي خواهدازپشت پلكها سرريز شود ،اشك 
شوق است ؛اما اشك شيون وآه همان چيزهايي هستند كه در اين لحظات نبايد خودي نشان دهد.حتي بنا نداري پارااز خيمه بيرون بگذاري ؛اكنون از خيمه در آمدن ودر پيش چشم حسين ظاهر شدن يعني به رخ كشيدن اين دو هديه كوچك. واين دو گل نو رستهچه قابل دارد پيش پاي حسين!
اگرهمه جوانان عالم از آن تو بود همه را فداي يك نگاه حسين مي كردي وبازهم عذرمي خواستي ؛ اكنون شرم ازاين دو هديه كوچك،كافيست تا تلاقينگاه تو را با حسين پرهيز دهد.
واما…….
عذاب جاودانه خدا نثار عامر باد.
اي واي!اين كسي كه پيكرعون ومحمد را به بغل زده وبا كمرخميده وچهره درهم شكسته وچشمهاي گريان آن دو رابه سوي خيمه مي كشاند حسين است .از خستگي وخميدگي حسين است كه پاهايشان به زمين كشيده مي شود ؛رهايشان كن حسين جان !اينها براي همين خاك آفريده شده اند.
زينب !كاشاز خيمه بيرون مي زدي تا او ببند خم به ابرو نداري ؛تا ببيند كه از پذيرفته شدن اين دو هديه چقدرخوشحالي ؛تاكه ببيند كه زخم علي اكبر،بر دلت عميق تراست تا دو خراش كوچك.
اما نه،چه نيازي به اين نمايش معلوم ؟
بمان !درهمين خيمه بمان !دل تو چون آينه در دستهاي حسين است.اين دل تو ودستهاي حسين !اين قلب تو ونگاه حسين!

هنوز صدای هل من ناصرامام غریبی به گوش می رسد!!!
ازجامندگان ره عشق نباشیم!!!   

رسيدن موكب همايون به وادى حاجر و نامه فرستادن آن حضرت به اهل كوفه و گرفتار شدن حامل نامه

پس از آنكه حضرت از ثعلبيه خارج شدند همه جا طى طريق و قطع منازل مى‏فرمودند تا به منزل حاجر رسيده و آنجا سرزمين وسيع و بزرگى است متعلق به ارض نجد تل و عقبه‏اى دارد كه آن را بطن الرمه با تشديد ميم و بطن الرؤمه با همزه نيز خوانند، حضرت پاى كوهى منزل نموده و سرادق جلال بر سر پا كردند:

مرحوم شيخ مفيد در ارشاد مى‏نويسد: امام (عليه السلام) در اين منزل به خط مبارك نامه‏اى براى اهل كوفه مرقوم فرمودند و پس از ممهور كردن آن قيس بن مسهر صيداوى و به روايتى به عبدالله بن يقطر امر فرمودند تا نامه را به كوفه برده و آن را به نظر اهل آن شهر برساند و تا آن ساعت كسى خبر شهادت حضرت مسلم بن عقيل را نياورده بود.

علت انشاء نامه و مضمون آن

سبب نوشتن اين نامه آن بود كه بيست و هفت روز قبل جناب مسلم بن عقيل نامه‏اى به حضرت نوشت و در آن اظهار نمود كه اهل كوفه اطاعت و انقياد نموده‏اند.
و جمعى از اهل كوفه نيز طى نامه‏اى به آن جناب بشارت داده بودند كه در اينجا صد هزار شمشيرزن براى نصرت شما آماده و مهيا هستند لذا خود را بزودى به شيعيان كوفه برسان.
و اما مضمون نامه: مضمون نامه‏اى كه امام (عليه السلام) به اهل كوفه بى وفا مرقوم فرمودند چنين بود:
بنام خداوند بخشنده مهربان‏
از حسين بن على عليهما السلام به برادران مومن و مسلمانش:
درود بر شما:

بعد از حمد خدا، اى مومنان بدانيد كه نامه پسر عمم مسلم به من رسيد، خبر داده بود از حسن رأى و اجتماع آراء شما در يارى و نصرت ما، از خدا مسئلت مى‏كنم كه كارها بر مراد و اجر شما با خدا باشد.
من در روز سه شنبه هشتم ذيحجه (روز ترويه) از مكه معظمه به سوى شما توجه نمودم و اينك رسول خود را به سوى شما فرستادم كه در امر خود ثابت و در رأى خويش جازم باشيد كه در همين ايام انشاء الله خواهم رسيد والسلام.
قاصد حضرت يعنى قيس بن مسهر صيداوى و به روايتى عبدالله بن يقطر نامه را گرفت و رو به كوفه آمد به قادسيه كه رسيد گماشتگان حصين بن نمير او را گرفته و به نزد وى آوردند، حصين سوال كرد كيستى و در اين ديار براى چه آمدى؟
قيس فرمود:انى رجل من شيعة اميرالمومنين على (عليه السلام)، مردى از شيعيانم.
پرسيد: نامه را براى چه كسى آورده‏اى؟
آن شير دل با كمال شجاعت گفت: نامه به آن اشخاص است كه ابدا اسامى ايشان را نخواهم گفت .حصين وى را به نزد ابن زياد فرستاد، قيس از بيم آنكه مبادا نامه حضرت بدست ابن زياد بيفتد كاغذ را پاره كرد و جويد.
سيد مى‏نويسد: ابن زياد در غضب شد كه چرا نامه را دريدى، حكم كرد تا وى را مثله كردند يعنى گوش و بينى او را بريدند و باز آن سنگدل گفت: به خدا دست از دست تو بر نمى‏دارم تا اسامى آنها را كه حسين بن على نامه به جهت ايشان نوشته بگوئى يا آنكه بر منبر بر آئى و در ملاء عام به پسر زهراء و شوهر او ناسزا بگوئى والا تو را قطعه قطعه و پاره پاره مى‏كنم.
قيس فرمود: اما اسامى مردم را نمى‏گويم وليكن منبر مى‏روم.
پس ابن زياد فرمان داد تا خلايق در مسجد جمع آيند، قيس بر منبر آمد اول حمد خدا و نعت حضرت مصطفى (صلى الله عليه و آله و سلم) را به جاى آورد، پس شروع كرد درود و صلوات بر روان پاك اميرالمومنين و اولاد طيبين و طاهرين او فرستاد و لعنت بر يزيد و ابن زياد و آل اميه نمود بعد فرمود:
ايها الناس انا رسول الحسين اليكم و قد خلفته بموضع كذا اى مردم بدانيد من فرستاده سلطان عالم حسين بن على هستم و آن بزرگوار را در فلان منزل گذاشتم و آمدم تا شما را خبر دهم اگر آرزوى متابعتش را داريد بشتابيد تا به خدمتش برسيد و غاشيه طاعتش را بر دوش بكشيد.
اين خبر به سمع ابن زياد رسيد فرمان داد او را آوردند و از بالاى بام قصر بزير انداختند.
مرحوم شيخ مفيد در ارشاد مى‏نويسد: ابن زياد حكم كرد بازوان قيس را بستند و مكتوفا سرنگون كردند فتكسّرت عظامه تمام استخوانهاى آن راد مرد ديندار شكست و روى خاك افتاد و مى‏ناليد،

حركت موكب همايون از حاجر به طرف عراق و ملاقات عبدالله بن مطيع با آن حضرت

مرحوم شيخ مفيد مى‏نويسد:
سپس امام (عليه السلام) از حاجر خارج شده و اندكى راه كه آمدند به آبى از آبهاى اعراب رسيدند در آن مكان عبدالله بن مطيع عدوى به حضرت برخورد و متوجه شد كه حضرت به طرف عراق عازم هستند خدمت آن سرور آمد و سلام گفت و عرض كرد:
بابى انت و امى، ما اقدمك، پدر و مادرم فدايت چه چيز باعث شد قدم رنجه فرمائيد؟
امام (عليه السلام) فرمودند: از زمانى كه معاويه از دنيا رفته تا كنون اهل كوفه مرا آرام نگذاشته، متصل نامه‏ها نوشته‏اند و مرا به سوى خود دعوت كرده‏اند تا ايشان را به طريق رشاد بخوانم بدين جهت به كوفه توجه مى‏كنم.
عبدالله بن مطيع عرض كرد: شما را به خدا سوگند مى‏دهم از رفتن به كوفه صرف نظر كنيد زيرا اين امر موجب هتك حرمت اسلام مى‏شود و احترام قريش تمام مى‏گردد، اگر مقصود شما از رفتن مطالبه حق خود مى‏باشد بخدا قسم كه بنى اميه حق شما را نداده بلكه در اين راه كشته خواهى شد و چون مثل شما بزرگوارى كشته شود هم حرمت اسلام و هم حرمت عرب و هم حرمت قريش برداشته مى‏شود.
در برخى از تواريخ آمده كه عبدالله محضر مبارك امام (عليه السلام) عرضه داشت:
جعلت فداك الزم الحرم فانت سيد العرب فدايت شوم ملازم حرم باش كه تو سيد و آقاى عرب هستى‏

حضرت فرمود: اينها كه تو گفتى راست است به ذات اقدس الهى كه انسان بر حق باشد بميرد خوشتر از زندگانى بر باطل است اگر بناى جهاد شد بدانكه جهاد با يزيد پسر معاويه بر حق است و اين جهاد را خوشتر از جهاد با مشركين مى‏دانم.
الموت على الحق اولى من الحيوة على الباطل، الموت فى العز خير من الحيوة فى الذل.

رسيدن موكب همايونى به منزل ذرود و ملاقات زهير بن القين با آن سرور

پس از آنكه اردوى كيوان شكوه امام (عليه السلام) از منزلگاه حاجر كوچ كرده و بطرف عراق حركت كردند به منزلى بنام ذرود رسيده آنجا نزول اجلال نمودند.
مرحوم مفيد در ارشاد مى‏نويسد:
جماعتى از طائفه فزاره و قبيله بجيله نقل كرده‏اند كه ما همراه زهير بن قين بجلى كه عثمانى بود به سفر مكه معظمه مشرف شده بوديم، مناسك و اعمال حج را به عمل آورده زود برگشتيم در بين راه به حضرت ابا عبدالله الحسين (عليه السلام) برخورديم ولى خوش نداشتيم كه با او هم منزل و هم صحبت باشيم مخصوصا از اردوى حضرت دورى مى‏كرديم ولى در منزل ذرود به ناچار با حضرت هم منزل شديم خيام با عظمت حضرت را در طرفى بر سر پا كردند و چادرهاى ما نيز كه عيال همراه داشتيم در سمتى زده شد سفره پهن كرده غذا چيده مشغول خوردن شديم ناگاه فرستاده جناب مولى الكونين سبط رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) از در خيمه در آمد و سلام كرد گفت:
حضرت سلام فرستاد فرموده زهير بن قين نزد ما بيايد.
ما چون شنيديم از اوقات تلخى جواب نداده سرها بزير انداخته لقمه از دست و دهان ما افتاد زهير همسرى داشت به نام ديلم ،دختر عمرو پشت پرده نشسته بود گوش مى‏داد و اين حالت ما را ديد پرخاش كرد و به همسرش گفت:
سبحان الله!! اين چه معنا دارد، شرم ندارى و از روى پيامبر خجالت نمى‏كشى پسر پيغمبر تو در پى تو كس فرستاده و ترا خواسته چرا اجابت نمى‏كنى برخيز برو ببين اگر فرمايشى دارد كه مى‏توانى از عهده آن بر آئى مضايقه مكن والا برگرد.
كلام آن شير زن بر دل زهير اثر كرد برخاست روانه اردوى كيوان شكوه حضرت شد. زهير مردى بود شجاع و فرزانه و در حروب و غزوات هميشه غالب و ظافر و صاحب ايل و قبيله و شمشير بود، بهر صورت وقتى نزديك سراپرده با عظمت امام (عليه السلام) رسيد جوانان علوى علامت، هاشمى شهامت و فاطمى فطرت از يازده ساله تا بيست ساله جناب زهير را استقبال كردند به در چادر رساندند، زهير وارد شد چشمش بر جمال ملكوتى و دل آرام امام (عليه السلام) افتاد كه بر وساده امامت تكيه داده و به راز و نياز مشغول مى‏باشد.

زهير سلام كرد، حضرت جواب داد و اذن جلوس، سپس احوال پرسى نمود.
ملا حسين كاشفى در روضة الشهداء مى‏نويسد:
امام (عليه السلام) به زهير فرمودند: اى زهير هيچ ميل دارى كه مركب مجاهدت در ميدان محبت الهى بتازى و به آب شمشير تابدار آتش فساد را منطفى‏ سازى و پروانه وار بر حوالى شمع شهادت پرواز نمائى و درى از خشنودى حق سبحانه بر روى خود بگشائى:
ز جان بگذرى تا بجانان رسى.
مقصود آنكه در نصرت و يارى من كمر همت ببند و دست به دامان ولايت من بزن تا در دنيا و آخرت با من همراه باشى.
زهير سخنان امام (عليه السلام) را با دقت شنيد و سپس در فكر فرو رفت، عقل و نفس او باهم در جنگ و جدال شدند، عقل مى‏گفت اطاعت كن، نفس وى اغواء نموده و مى‏گفت در اين راه جانت را خواهى باخت و از لذائذ دنيوى محروم خواهى شد بارى پس از درنگ و تامل عاقبت جذبه رحمانى زهير را از چنگ وساوس شيطانى و تسويلات نفسانى نجات داد كم كم رخسارش برافروخت و صورتش منور گشت سر بلند كرد عرضه داشت:
اى عزيز پيغمبر و اى نور ديده فاطمه اطهر به ديده منت دارم، در راه تو از جان و مال و عيال و فرزند گذشتم به همان شرطى كه فرمودى يعنى در آخرت با شما باشم.

مدتها است كه مترصد اين دولت و مترقب چنين سعادتى بودم منت خداى را كه بكام دل رسيدم پس از جا برخاست متوجه خيام خود شد اما شادان و خندان، رويش از كثرت شادى برافروخته امر كرد به نوكرها كه اسباب و اساس و بنه و خيمه او را كندند و به اردوى حضرت ملحق كردند و به ياران خود گفت هر كه ميل بهشت دارد همراه من بيايد كه من رفتم و هر كدام كه از شهادت كراهت دارد از من مفارقت نمايد، اغلب ياران زهير از وى اعراض نموده روى به كوفه نهادند.
بعضى از مورخين گفته‏اند: پسر عموى وى سلمان بن مضارب بن قيس از جمله كسانى بود كه با او موافقت كرده و همراه وى به اردوى امام (عليه السلام) آمد و در كربلاء بعد از نماز ظهر روز عاشوراء شهيد گرديد.
مرحوم مفيد در ارشاد مى‏نويسد:
سپس زهير همسر خود را طلاق داد و او را بدينوسيله رها نمود.
ملا حسين كاشفى در روضه مى‏نويسد:
زهير به همسر خويش گفت: اى زن از مال و اسباب من هر چه قدر مى‏خواهى بردار و همراه برادرت به كوفه برو كه من رفتم نوكرى پسر مرتضى على (عليه السلام) را اختيار كردم و تا جان دارم سر از آستانش بر نمى‏دارم.
همسرش كه اين سخنان بشنيد گريست و گفت:
اى مرد بى وفائى مكن كه من خضر راه تو شدم اكنون كه مى‏روى نوكرى پسر مرتضى على را بنمائى مرا هم ببر كنيزى دختر مرتضى على را نمايم تو غلام آن در خانه باش و من هم كنيز آن خانواده، پس هر دو باتفاق كمر خدمتكارى اولاد رسول بر ميان بسته و طريق هوادارى احفاد بتول اختيار فرموده و بدين ترتيب سعادت هر دو سرا را كسب نمودند.

رسيدن خبر شهادت جناب مسلم بن عقيل (سلام الله عليه) به سمع امام (عليه السلام) در منزل ثعلبيه

مرحوم شيخ مفيد در ارشاد از عبدالله بن سليمان اسدى و منذر بن مشمعل اسدى نقل كرده كه اين دو گفتند: وقتى ما از اعمال حج فارغ شديم به سرعت مراجعت نموديم و غرض ما از تعجيل و شتاب آن بود كه در راه به جناب امام (عليه السلام) ملحق شويم تا آنكه ناظر عاقبت امر آن حضرت باشيم، پس پيوسته طى طريق مينموديم تا به منزل زَرود كه نام موضعى است نزديك ثعلبيه به آن حضرت رسيديم و چون خواستيم نزديك حضرت برويم ناگاه ديديم كه از جانب كوفه سوارى پيدا شد و چون سپاه آن حضرت را ديد راه خود را گردانيد و از جاده به يك سوى شد و حضرت اندكى مكث فرمود تا او را ملاقات كند چون از او مايوس شد از آنجا گذشت ما با هم گفتيم كه خوب است برويم اين مرد را ببينيم و از او خبرى بپرسيم زيرا او حتما اخبار كوفه را مى‏داند، پس خود را به او رسانديم و بر او سلام كرديم و پرسيديم از چه قبيله‏اى مى‏باشى؟
گفت: از بنى اسد هستم.
گفتيم: ما نيز از همان قبيله‏ايم، پس اسم او را پرسيده و خود را به او شناسانديم و سپس از اخبار تازه كوفه پرسيديم؟
گفت: خبر تازه آنكه از كوفه بيرون نيامدم مگر آنكه مسلم بن عقيل و هانى بن عروه را كشته ديدم و با ديدگان خود مشاهده كردم كه پاهاى ايشان را گرفته بودند و در بازارها مى‏گردانيدند، پس از آن مرد گذشته و به لشگر امام (عليه السلام) ملحق گشته و رفتيم تا شب فرا رسيد، به ثعلبيه رسيديم، حضرت در آنجا منزل كردند چون امام در آنجا نزول اجلال فرمودند ما بر آن جناب وارد شده و سلام كرديم امام (عليه السلام) جواب سلام را مرحمت كردند.
عرض كرديم: نزد ما خبرى است اگر خواسته باشيد آشكارا گوئيم و اگر نه در پنهانى عرض نمائيم.
پس ما آن خبر وحشت اثر را كه از آن مرد اسدى شنيده بوديم عرض كرديم.
آن جناب از استماع اين خبر اندوهناك گرديد و مكرر فرمود: انالله و انا اليه راجعون رحمة الله عليهما، خدا رحمت كند مسلم و هانى را.
پس ما عرض كرديم: يابن رسول الله اهل كوفه اگر بر شما نباشند از براى شما نخواهند بود و التماس مى‏كنيم كه شما ترك اين سفر نموده و برگرديد.
حضرت متوجه اولاد عقيل شد و فرمود: شما چه مصلحت مى‏بينيد در برگشتن، مسلم شهيد شده؟
عرضه داشتند: به خدا قسم كه بر نمى‏گرديم تا طلب خون خود نمائيم يا از آن شربت شهادت كه آن سعادتمند چشيده ما نيز بچشيم.
پس حضرت رو به ما كرده و فرمودند: بعد از اينها ديگر خير و خوبى در عيش دنيا نيست.
ما دانستيم كه آن حضرت عازم بر رفتن است، گفتيم خدا آنچه خير است شما را نصيب كند و آن حضرت در حق ما دعا كرد.
اصحاب عرضه داشتند: كار شما از مسلم بن عقيل نيك جدا است اگر كوفه برويد مردم به سوى جناب شما بيشتر سرعت خواهند كرد.
حضرت چون به خاتمه كار واقف و آگاه بودند سكوت كرده و چيزى نفرمودند.
به روايت مرحوم سيد بن طاووس در لهوف چون خبر شهادت مسلم به سمع مبارك امام (عليه السلام) رسيد سخت گريست و فرمود: خدا رحمت كند مسلم را، او به سوى روح و ريحان و جنت و رضوان رفت و به عمل آورد آنچه بر او بود و آنچه بر ما است باقى مانده است، پس اشعارى در بيان بى وفائى دنيا و زهد در آن و ترغيب در امر آخرت و فضيلت شهادت اداء فرمودند.
مرحوم محدث قمى در منتهى الامال مى‏نويسد:
از بعضى تواريخ نقل شده كه مسلم بن عقيل (سلام الله عليه) را دخترى بود سيزده ساله كه با دختران امام حسين (عليه السلام) مى‏زيست و شبانه روز با ايشان مصاحبت داشت چون امام حسين (عليه السلام) خبر شهادت مسلم را شنيد به سراپرده خويش در آمد و دختر مسلم را پيش خواست و نوازش بسيار نمود بطوريكه از حد معمول و عادت بيرون بود، دختر مسلم از آنحال صورتى در خيالش مصور گشت عرض نمود:
يابن رسول الله با من ملاطفت بى پدران و عطوفت يتيمان مرعى مى‏دارى، مگر پدرم مسلم را شهيد كرده‏اند؟!!!
حضرت ديگر تاب نياورده و نيروى شكيبائى از دست داد با صداى بلند گريست بعد فرمود:
دخترم اندوهگين مباش، اگر مسلم نباشد من پدر تو باشم و خواهرم مادر تو و دخترانم خواهران تو و پسرانم برادران تو باشند.
دختر مسلم فرياد بر آورد و زار، زار بگريست و پسرهاى مسلم سرها از عمامه عريان ساختند و به هاى هاى بانگ گريه در انداختند و اهل بيت در اين مصيبت با ايشان موافقت كردند و امام حسين (عليه السلام) از شهادت مسلم سخت كوفته خاطر گرديد.

رسيدن موكب همايون به وادى ذات عرق و ملاقات بعضى با آن حضرت

پس از آنكه حضرت از منزل دوم يعنى صفاح كوچ كردند بسرعت هر چه تمام تر حركت مى‏كردند و بدون اينكه به چيزى التفات و توجه فرمايند در حال سير بودند تا موكب همايونى به ذات عرق‏رسيد، چون حضرت در آن سرزمين نزول اجلال فرمودند چند نفر با آن سرور ملاقات كردند برخى رفتن حضرت را به كوفه صلاح نديده و بعضى صلاح دانستند.
از جمله كسانى كه با حضرت در اين منزل ملاقات كرده و آن جناب را از رفتن به كوفه منع كرده است بشر بن غالب مى‏باشد وى از عراق به طرف مكه مى‏آمد وقتى با آن حضرت در اين منزل مواجه شد و محضر پر فيض آن جناب رسيد امام (عليه السلام) از وى احوال كوفه و دوستى و دشمنى اهل كوفه را پرسيدند؟
بشر حضرت را بشارت داد و عرض كرد: يابن رسول الله اهل كوفه را به حالى گذاشتم كه دلهاى ايشان مايل به شما بود ولى شمشيرها ايشان براى اهل باطل مى‏باشد.
حضرت فرمودند: صدق اخو اسد يعنى برادر اسدى راست گفت، خدا كند كه همچون باشد ولكن ان الله يفعل ما يشاء و يحكم ما يريد.

نقل رياشى عليه الرحمه

از كسان ديگرى كه در اين منزل محضر مبارك امام (عليه السلام) مشرف شده‏اند شخصى است كه رياشى عليه الرحمه ملاقات او را با حضرت امام حسين به شرح زير نقل نموده، وى روايت كرده كه:
راوى گفت: من به عزم حج بيت الله الحرام از رفقايم جلو افتاده و از راههاى نزديك راه مى‏بريدم و باديه‏ها و بيابانها را مى‏پيمودم ناگاه از دور چشمم به خيام چندى افتاد كه بر سر و پا بود جمعيت و دستگاه باشكوهى را ديدم.

رو به سوى سراپرده‏ها نمودم چون نزديك شدم پرسيدم: لمن هذه الا بنية (اين سرادق با جلال از كيست؟)

گفتند: سراپرده مولى الكونين و امام الثقلين حضرت امام حسين (عليه السلام) است.
گفتم: حسين بن على، پسر فاطمه (سلام الله عليه)؟
گفتند: بلى‏
پرسيدم: فى ايها هو؟ در كدام يك از اين خيام تشريف دارد؟
گفتند:

چون پيش آمدم ديدم آن حضرت بدر چادر تكيه داده و نشسته، كاغذى چند در پيش ريخته و مطالعه مى‏نمايد، من سلام كردم، حضرت سر بلند كرد و جواب داد، احوال پرسى فرمود.
من عرض كردم: قربانت شوم ما انزلت فى هذه القفراء التى ليس فيها ريف ولا منعه يعنى چه باعث شد آمدن شما در همچو سرزمين بى آب و علفى را كه همه كوه و تل و بى اعشاب است چرا چشم از آبادى پوشيده و در بيابان منزل كرده‏اى؟
فرمود: اينها هم كاغذهاى اهل كوفه است كه به من نوشته‏اند و مرا به سوى خود دعوت نموده‏اند و هم قاتلى و من مى‏دانم همين نامه نگارها كشنده‏هاى من هستند، اى مرد بدان كه چون من را كشتند دين را از ميان مى‏برند و پيرامون محرمات مى‏گردند ولى خدا از ايشان كيفر و انتقام مرا خواهد كشيد، كسى را مبعوث مى‏كند تا ايشان را بكشد و عزيزشان را ذليل كند.

رسيدن موكب همايون به وادى ثعلبيه و خواب ديدن آن حضرت

مرحوم حائرى در معالى السبطين مى‏نويسد:
سپس امام (عليه السلام) از وادى ذات عرق حركت كرده و پيوسته قطع طريق مى‏كردند تا وقت ظهر به منزل ثعلبيه رسيده در آنجا فرود آمدند، پس آن جناب سر مبارك را روى زانو گذارده و اندكى به خواب رفته و سپس بيدار شده و فرمودند: هاتفى را ديدم كه مى‏گفت: شما حركت و سير مى‏كنيد و مرگ شما را شتابان به طرف بهشت مى‏برد.
و در روايت ابو مخنف آمده كه چشمهاى مبارك امام (عليه السلام) ساعتى گرم خواب شد و سپس بيدار گشته در حالى كه مى‏فرمودند:انالله و انا اليه راجعون.
در همين حال فرزند آن جناب حضرت على اكبر (سلام الله عليه) جلو آمده عرضه داشت: اى پدر گرام چرا كلمه استرجاع فرمودى؟! هرگز خدا بدى را متوجه شما نفرمايد.
امام (عليه السلام) فرمودند: فرزندم، هم اكنون چرتى مرا عارض شد در عالم رويا ديدم سوارى مى‏گويد:
اين گروه سير و حركت مى‏كنند در حالى كه مرگ و اجل آنها را شتابان مى‏برد .

حضرت على اكبر عرضه داشت: اى پدر مگر ما بر حق نيستيم؟
امام (عليه السلام) فرمودند: چرا فرزندم قسم به آن كسى كه بازگشت همه بسوى او است ما بر حقيم.
على اكبر عرض نمود: پس با اين وصف از مرگ هراسى نداريم.
حضرت فرمودند: پسرم خدا به تو جزاى خير دهد.
ابو مخنف مى‏گويد: پس از آنكه امام (عليه السلام) در ثعلبيه فرود آمدند مردى نصرانى با مادرش محضر حضرت مشرف شده و هر دو اسلام آوردند.

 گماردن ابن زياد مخذول حصين بن نمير تميمى را بر قادسيه و بستن آن ملعون طرق و راهها را

آورده‏اند كه وليد بن عتبه والى مدينه چون از توجه حضرت ابا عبدالله (عليه السلام) به عراق آگاه شد نامه‏اى به ابن زياد نوشت و او را از مقاتله با حضرت امام (عليه السلام) بر حذر داشت و به وى هشدار داد كه گرد اين كار نگردد چه آنكه اگر دستش را به خون پاك آن امام همام آلوده كند تا روز قيامت ملعون و مطرود عام و خاص خواهد بود.
ابن زياد بدين سخنان توجهى نكرد و حصين بن نمير تميمى كه صاحب شرطه و رئيس فراشان او بود را طلبيد و وى را با لشگرى آراسته به قادسيه فرستاد و به او سفارش اكيد نمود كه سر راهها را مسدود كرده و نگذارد كسى وارد كوفه شود.
حصين بن نمير كه از فرومايگان و اراذل دستگاه حاكمه عبيدالله بن زياد به شمار مى‏رفت پس از گرفتن اين فرمان از امير خود از كوفه بيرون آمد و از نظم و نسق چيزى فرو گذار ننمود، در هر سر حدى گروهى انبوه از سپاهيان و به تمام آنها سفارشات لازم را نمود.

رسيدن موكب همايونى به وادى صفاح و ملاقات فرزدق با آن حضرت

در كامل ابن اثير آمده كه آن حضرت پس از كوچ نمودن از تنعيم دشت و صحراء را طى مى‏كردند تا موكب همايونى آن جناب به وادى صفاح‏ رسيد و پس از نزول اجلال در آن موضع فرزدق بن غالب ،شاعر معروف، محضر امام (عليه السلام) مشرف شد.
از فرزدق نقل شده كه گفت در سنه شصت هجرت با مادرم به حج بيت الله الحرام مى‏رفتم چون به حريم حرم رسيديم حضرت امام حسين (عليه السلام) را ديدم كه از مكه بيرون آمده بخدمت رفته سلام داده‏ عرض كردم خداوند مسئول شما را عطا كند و بدانچه منظور است برساند، پدر و مادرم فدايت باد اى پسر رسول خدا چون است كه مناسك را بجا نياورده همى روى؟!
فرمود: اگر شتاب نمى‏كردم مرا مى‏گرفتند، بگوى كه كيستى؟
عرض كردم: مردى عربم، بيشتر تفتيش نفرمود.
باز پرسيد: خبر كوفيان را بگوى.
عرضه داشتم:من الخبير سئلت (از شخص مطّلع سوال فرمودى) دلها با شما بوده و شمشيرها بر عليه شما مى‏باشد و قضا همه روزه از آسمان نازل است و خداوند آنچه خود خواهد مى‏كند.
فرمود: سخن به راستى گفتى كه سر رشته امور به دست قدرت او است و كل يوم هو فى شأن اگر قضا بر وفق مقصود رود بر نعماى الهى شكر واجب شود و اگر صورتى ديگر روى نمايد آن كس را كه پرهيزكارى و حق نيت و سريرت باشد از حد در نگذرد و از بليات پروا نكند.
گفتم: آرى، خدايت پاس كند و حافظ و ناصر باشد، پس مسئله‏اى چند از مناسك و نذور پرسيدم جواب فرمود و خداحافظى كرده مركب خويش را براند، چون بگذشتم خيمه برافراشته ديدم گفتند عبدالله بن عمرو بن العاص راست، بدانجا رفته است .
گفت: چون شد كه تخلف از خدمت كردى؟ به خداى كه مملكت او را باشد و هيچكس بر او و ياران او ظفر نيابد.
اين سخن در قلب من موقعى عظيم يافت بر آن شدم كه ملتزم ركاب شوم، بارى ابتلاى انبياء و شهادت آنها را متذكر شده فسخ عزيمت نموده به عُسفان‏ رفتم.
پس از چند روزى كاروانى از كوفه آمد بر اثر آنها شتافته بانگ برداشته احوال امام (عليه السلام) را پرسيدم؟
گفتند:الا قد قتل الحسين (عليه السلام)
من بازگشته و عبدالله بن عمرو بن العاص را لعن و نفرين نمودم.

آسمان، سرپناه مولا بود
و زمين، كارگاه مولا بود

عاشقي، پابه‌پاي او مي‌رفت
چشم نرگس، نگاه مولا بود

هرچه مي‌كرد، دلبري مي‌كرد
مهرباني، سپاه مولا بود

عدل و آزادگي، كه گم مي‌شد
چشم مردم، به راه مولا بود

روز، هر چيز داشت؛ از او داشت
و شبان، شاهراه مولا بود

روز و شب را، به كار، وا مي‌داشت:
اين، سپيد و سياه مولا بود!
آب، از الغدير، برمي‌داشت
مَشربي، كه گواه مولا بود

كوفه، هرچند هم، كه بد مي‌كرد
باز هم، در پناه مولا بود!

پدر خاك بود و، خاكي بود
بي‌گناهي، گناهِ مولا بود!

در کنار یرکه دلمان در حوزه حضرت صدیقه کبری (س) برای مظلوم غدیر لب به تبسم وا کردیم و شادمانه، بر حضرت  حجت (عج) این روز بزرگ را تبریک گفته ایم.

روز غدیر

روز غدير، روز نور، روز سرور، روز سرشارى و اكمال ، روز بارورى و اتمام ، روز رهبرى و ولايت است
و غدير، خود بركه نور و عشق است و درياى شور و جوشش ، آن هم در كوير كور و ريگزار مرگ .
و غديرى ، تشنه مشتاقى است كه سال ها در كوير گرديده و ريگزارها را به صدا در آورده و مرگ را در كوله بار خود بسته تا به زندگى برسد و به زندگى برساند.
و غديرى ، مهاجر تنهايى است كه بالاتر از رفاه مى خواهد و بيشتر از آزادى و عدالت .
در اين روز، و در اين غدير گسترده ، اين مهاجر تشنه مى تواند سيراب شود و اين بالاتر و بيشترها را بدست بياورد. از دست پيامبر صلى الله عليه و آله و با جام ولاى على عليه السلام

امام صادق
«علیه السلام»

سنگهاى زیربناى اسلام سه چیز است:

نماز، زکات و ولایت که هیچ یک از آنها بدون دیگرى درست نمى‏ شود.

رسيدن موكب همايونى به تنعيم و شرح حوادث در آنجا
چون موكب همايونى سلطان دنيا و آخرت از مكه معظمه حركت نمود به وادى تنعيم‏ رسيد، ارباب تاريخ از وقوع دو حادثه در اين سرزمين خبر داده‏اند
- پس از رسيدن اردوى كيوان شكوه به اين سرزمين عون و جعفر و فرزندان عبدالله بن جعفر محضر مبارك امام (عليه السلام) مشرف شدند و عريضه پدر را به نظر مبارك رساندند.
عبدالله در ضمن نامه از جناب امام (عليه السلام) درخواست توقف نمود تا او بيايد، زمانى نگذشت كه عبدالله با نامه عمرو بن سعيد والى حرمين شريفين و برادرش يحيى ابن سعيد رسيده و مكتوب امان را دادند و ارجاع آن بزرگوار را خواستار شدند ولى مفيد واقع نگشت و حضرت بوى فرمودند
پيغمبر (صلى الله عليه و آله و سلم) را ديده‏ام و مامور اين مسافرت شده‏ام.
از انوار العلويه نقل شده كه عبدالله عازم ملازمت ركاب همايون شد امام (عليه السلام) به جهت كم نورى چشم‏هاى او راضى نشدند چون عبدالله مايوس گرديد هر دو پسرش عون و محمد را به نيابت خود به ملازمت ركاب آن حضرت در سير و جهاد امر نمود و خود با يحيى در كمال حسرت مراجعت كرد… 
سيد بن طاووس رحمة الله عليه مى‏نويسد در آن مكان (وادى تنعيم) كاروانى از يمن هدايا و تحف بار كرده بود و به جهت يزيد بن معاويه مى‏برد، خامس آل عبا پرسيد اين هدايا از كيست؟
ساربان عرض كرد: فدايت شوم بحير بن يسار والى يمن به جهت امام زمان يزيد بن معاويه فرستاده حضرت از اين سخن بر آشفت فرمان داد هدايا را اخذ و تصرف نمايند زيرا كه امام زمان و قطب عالم امكان وجود اقدسش بود و امور مسلمانان در يد تصرف آن جناب بود بارى به روايت مرحوم ابن نما بار آن شتران بعضى از عطريات و برخى از حله‏هاى يمنى بود.
سپس حضرت به آنها فرمودند: حالا اگر ميل داريد همراه ما به عراق بيائيد ما تمام شترهاى شما را كرايه مى‏كنيم و اگر نمى‏خواهيد برگرديد تا اينجا كرايه خود را بگيريد، پس بعضى از شتربانان باتفاق امام (عليه السلام) رو به عراق آورده و شترها را زير بار بنه حضرت آوردند و بعضى ديگر برگشته و خبر بردند 
ادامه دارد

خوشا سر به سوداى معبود سپردن و فرمان بردن از حضرت دوست!
خوشا شيطان درون خويش را به بند كشيدن و از هر چه غير دوست، چشم پوشيدن!
خوشا لحظه قربانى كردن بت‏هاى ظاهر و باطن به پاى عشق و هم‏سفر شدن با راهيان كوى دلدار!
خوشا گرگ‏هاى خشم و غضب را از ديار دل خويش راندن!
خوشا نوبت به زمين زدن ناقه‏هاى تكبر كه اسباب زحمت آدمى‏اند و سد شده‏اند در مسير رستگارى‏اش!
خوشا روايت «بسم الله» بر گلوى خويش خواندن و كلمه توحيد را بر تخت پادشاهى قلب نشاندن!
خوشا جهاد اكبر با مدعيان دروغين خدايى و خوشا جان عزيز خويش را به قربان‏گاه عشق بردن وگذشتن از همه چيز به خاطر او

آقاي خوبي ها فصل خزان ما شد خزان عمر شما وما اين مصيبت را به محضر يگانه دردانه زمان تسليت عرض مي نماييم .با حزن قلم روي كاغذ مي فشارم كه شما كوچكترين امام كربلا در قلب پاكتان خاطرهها داشتيد از جور زمان از بدي بدكاران ؛ راستي آقا ي من ،در كربلا خوبي بود  ويا بهتر بپرسم اصلاً خوب بودن معني داشت .
اي بازمانده كربلا ، كرب وبلا بر جان وتنت نقش بسته بود واين غم عظيم بود كه جگر پاكتان را مي سوزاند نه آن زهر آن نابكار كه آن زهر علت ناقصه وداع شما با زندگي شد و زمينه اي شد كه غم خودتان رابا پيوند به پدر وجد گراميتان تسلي ببخشيد واين است زندگي به رسم عاشقي كه با عشق به خالق قدم به دنيا نهادي وبا جان سپردن عاشقانه به خالق شهادتي عاشقانه را رقم زدي؛ باشد كه در راهتان گام برداريم ودل دلبرمان را شاد نماييم.

ز ظلم وجفا رکن ایمان فتاد

                                            شهید ستم شد امام جواد
ز دست زنی گمره و نابکار      

                                           شده منتفی نور علم ورشاد
    

دریغا ززهر جفا شد شهید 

                                             امامی که بُددین حق راعماد
به سن جوانی غریب ازوطن      

                                             چسان جان شیرینش از دست داد
به همکاری معتصم کرد او          

                                              جفایی که مثلش نیاید به یاد
به آن نور چشم رسول خدا  

                                             که بُد اسوه علم وفضل وسداد
به آن شوهری که نبُدمثل او        

                                              به روی زمین در میان عباد
نه یاری بُد اورا ونه یاوری      

                                              به جای پذیرایش زهر داد
بدان حال مسموم وآن اظطراب    

                                              به سوز و به درد والم افتاد
نه شدغمگسارش نه یاری نمود  

                                               از اوآب اگر خواست آبش نداد
امام جواد وعزیز خدا     

                                               بدینسان به سوی جنان پا نهاد
چو جد غریبش غریب وشهید      

                                               به سوی جنان خدا پا نهاد
زمروانیان وز عباسیان    

                                               ستم شد به آل پیمبر زیاد
نمودند روی جهان را سیاه    

                                               ز بس ظلم کردند وبغی وفساد

برآل علی هرستم شد،شد است

                                               ز سنگ کجی کان ستمگر نهاد

مقدمه
شايد ديده و يا شنيده ايد كه افرادى با داشتن سرمايه ى بسيار و بهره مندى از همه گونه امكانات رفاهى و استفاده از انواع غذاهاى رنگارنگ ، از نعمتى بزرگ يعنى سلامتى محرومند و به همين دليل از زندگى خود لذتى نمى برند! و بالعكس افرادى با خوردن غذايى معمولى و ساده در كمال صحت و سلامت عمرى طولانى مى كنند و از زندگى خود لذت مى برند. به راستى رمز و راز سلامتى در چيست ؟
عده اى چنين تصور مى كنند كه سلامتى فقط با خوردن غذاهاى گوناگون كه سرشار از ويتامين ها، پروتئين ها، مواد معدنى و… باشد بدست مى آيد. حاصل آنكه چنين نيست و آنچه مهم است چگونه خوردن است نه چه چيز خوردن !
درست خوردن تاءثير به سزائى در سلامتى شما دارد و شما را از دچار شدن به بيماريهاى مختلف و امراض گوناگون مصون نگاه مى دارد..
لطفا با دقت اين نكته ها را بخوانيد و به آن عمل كنيد، تا هميشه جسمى سالم و روحى شاداب داشته باشيد و بدانيد هميشه پيشگيرى بهتر از درمان است .
- آغاز غذا با نام خدا
غذاى خود را با نام خدا آغاز كنيد
امام على (عليه السلام ) فرمودند:
به هنگام غذا خوردن خداى را ياد كنيد و از بيهوده گوئى اجتناب نمائيد زيرا كه طعام نعمت و رزقى از خداوند است و بر شماست كه در آن خداى را ياد كرده و شكر گوئيد.
فروع كافى ، ج 6، ص 296
- نمك قبل از غذا
ابتداى غذا، كمى نمك بخوريد
حضرت على (عليه السلام ) فرمودند:
در شروع به غذا خوردن ، نمك بخوريد، اگر مردم مى دانستند نمك چه خاصيتى دارد هر آينه به جاى داروهاى مجرب ديگر آن را انتخاب مى كردند.
طب الائمه ، ص 70
-نمك پس از غذا
در پايان غذا هم كمى نمك بخوريد
امام باقر (عليه السلام ) فرمودند:
خداوند به حضرت موسى (عليه السلام ) وحى كرد كه قوم خود را امر كن غذا را با نمك آغاز و با آن پايان دهند، در غير اين صورت اگر دچار هر بيمارى شدند جز خود را ملامت نكنند

 شروع با سركه
خوب است غذا را با سركه شروع كنيد
محمد بن على گويد: مردى در خراسان خدمت امام رضا (عليه السلام ) بود. غذايى براى آن حضرت آوردند كه با آن سركه و نمك بود. آن حضرت آغاز غذا را با سركه شروع كردند، آن مرد گفت : قربانت گردم ، شما به ماها امر كرديد با نمك شروع كنيم ! آن حضرت فرمودند: اين مثل آن است ، بدرستى كه سركه ذهن را قوى و عقل را زياد مى كند.
طب و درمان ، ص 140
 - شستن دست ها
دست هايتان را قبل و بعد از غذا بشوئيد
امام على (عليه السلام ) فرمودند:
شستن دست ها قبل از غذا، رزق را زياد مى كند، لباس ها را از آلودگى حفظ مى نمايد و چشم را تقويت مى كند.
خصال ، ص 612

غذاى داغ
از خوردن غذا داغ اجتناب نماييد.
امام على (عليه السلام ) فرمودند:
غذاى گرم را وا نهيد تا سرد شود زيرا، براى رسول اكرم (صلى الله عليه و آله ) غذا حاضر كردند (ايشان ) فرمودند: وا نهيدش تا سر شود و قابل خوردن گردد، كه خداى عزوجل آتش به ما نمى خوراند، و بركت در غذاى خنك است .
فروع كافى ، ج 6، ص 322

-فوت كردن در ظرف غذا
در ظروف آب و غذا فوت نكنيد
امام صادق (عليه السلام ) فرمودند:
دميدن در ظرف آب و غذا و در محل سجده مكروه است .
خصال ، ص 158

-نوشيدن بين غذا
سعى كنيد در بين غذا آب نياشاميد
امام رضا (عليه السلام ) فرمودند:
هر كس بخواهد كه معده اش ناراحت نشود، در بين غذا آب نياشامد تا وقتى كه خوردن غذا پايان پذيرد. هر كس در هنگام خوردن طعام آب بخورد، بدنش مرطوب و معده اش ضعيف گردد و رگ ها جوهر و قوت غذا را نمى گيرند.
مستدرك الوسائل

-جرعه جرعه نوشيدن
بهتر است آب را جرعه جرعه بنوشيد
حضرت على (عليه السلام ) فرمودند:
بارها ناظر پيغمبر اكرم (صلى الله عليه و آله ) بودم ، آن حضرت هرگاه آب مى آشاميد، سه مرتبه در بين آشاميدن نفس مى كشيد، و رد هر مرتبه كه مى خواست شروع به آشاميدن كند به نام خدا شروع مى كردند و بعد از نفس كشيدن الحمدلله مى گفتند.
- استراحت پس از غذا
پس از صرف غذا كمى استراحت نمائيد
امام صادق (عليه السلام ) فرمودند:
به پشت خوابيدن ، پس از خوردن غذا، بدن را فربه و غذا را هضم مى كند و ناراحتى را برطرف مى گرداند.
(معمول امام رضا (عليه السلام ) آن بود كه هرگاه غذا تناول مى كرد به پشت مى خوابيد و پاى راستش را بر روى پاى چپش قرار مى داد.
سفينة البحار، ج 1، ص 27 حارالانوار، ج 1، ص.

-چهار توصيه مهم !
اين چهار توصيه ى مهم را حتما بكار بنديد
حضرت على (عليه السلام ) به فرزندشان امام حسن (عليه السلام ) فرمودند:
چهار كلمه به تو مى آموزم كه تو را از درمان بى نياز سازد.
- تا گرسنه نباشى غذا مخور، و هنوز مايل به غذا باشى دست از آن بردار، غذا را به جا و نيكو بخور (خوب بجو) و هنگامى كه خواستى به بستر روى خود را به بيت الخلاء عرضه كن (به مستراح برو)
خصال ، ح 60

و اما چند تذكر…
…و در پايان به اين چند نكته نيز توجه كنيد:
1 - هميشه سعى كنيد از غذاهاى بهداشتى و تازه استفاده نمائيد.
2 - از غذاهاى متنوع استفاده كنيد تا نياز بدنتان به ويتامين هاى گوناگون را فراهم آوريد.
3 - هنگام خوردن غذا در جمع ، به ظرف غذاى ديگران نظر نيندازيد.
4 - بهتر است پس از صرف غذا براى هضم غذا، كمى قدم بزنيد.
5 - از افراط در خوردن غذاهاى چرب ، سرخ كردنى ها و شيرينى جات بپرهيزيد.
و… درست بخوريد تا هميشه سالم بمانيد.

اكثر مُورّخين و محدّثين شيعه و سنّى در روايات و كتاب هاى خود آورده اند:
چون مدّت حمل فاطمه بنت اسد به سر آمد و هنگام زايمان او فرا رسيد، كنار كعبه الهى آمد و دست نياز به درگاه باريتعالى بلند نمود و اظهار داشت :

اى پروردگار! همانا من به تو ايمان آورده ام ، و به تمامى آنچه بر پيامبرانت فرستاده اى ، معتقد هستم ؛ و نيز آنچه را كه جدّم ابراهيم خليل بيان فرموده ، تصديق كرده ام .
پس اى خداوند مهربان ! تو را به حقّ آن كسى كه اين كعبه را بنا نموده است ، و به حقّ نوزادى كه در شكم دارم ، درد زايمان را بر من سهل و آسان گردان .
يكى از راويان به نام يزيد بن قَعنب ، در ادامه حكايت گويد:
من به همراه عبّاس عموى پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله و جمعى ديگر در كنارى نشسته بوديم و حركات و سَكَنات فاطمه بنت اسد مادر اميرالمؤ منين علىّ بن ابى طالب عليه السلام را مشاهده مى كرديم و سخنانش را مى شنيديم .
هنگامى كه دعايش پايان يافت ، ناگهان ديوار كعبه شكافته شد و فاطمه به درون آن وارد شد و از ديد نظاره گران ناپديد گشت و سپس ‍ ديوار كعبه همچون حالت اوّل ، به هم پيوست .
بعد از آن به سمت كعبه رفتيم و هرچه تلاش كرديم تا شايد بتوانيم درب كعبه را بگشائيم و از وضعيّت فاطمه با خبر شويم ، ممكن نشد؛ و با كليد هم نتوانستيم قفل درب كعبه الهى را باز كنيم .
به همين جهت مطمئن شديم كه اين جريان از طرف خداوند متعال انجام گرفته است .
پس از گذشت چهار روز، دوباره مشاهده كرديم كه همان ديوار شكافته شد و فاطمه بنت اسد در حالى كه قنداقه علىّ بن ابى طالب صلوات اللّه عليه را روى دست هاى خود گرفته بود، از درون كعبه الهى خارج گرديد.
سپس راوى در ادامه گويد: پس از گذشت مدّتى ، فاطمه بنت اسداظهار نمود كه من بر تمامى زن هاى گذشته ، برترى و فضيلت دارم ؛ چون آسيه دختر مُزاحم خداوند را در خفاء و پنهان عبادت مى كرد، و مريم دختر عمران با دست خود، درخت خرما را تكان داد تا چند خرما برايش افتاد و او تناول نمود.
وليكن من به بركت فرزندم داخل كعبه الهى شدم و تا چند روز از ميوه ها و غذاهاى بهشتى تناول مى كردم ؛ و چون خواستم از درون خانه خدا بيرون آيم ، ندائى را شنيدم كه فرمود: اى فاطمه ! نام نوزاد را علىّ قرار ده ، چون او بر همه عرشيان و فرشيان برترى دارد.
خداى اءعلى گويد: من اسم اين نوزاد را از نام خود برگرفته ام ، و او را بر تمامى علوم و اسرار خود آگاه كرده ام .
او بُت شكن بُت هاى اطراف كعبه است ، او بر بام خانه من اذان گويد و انسان ها را به وحدانيّت دعوت كند.
پس خوشا به حال آن كه دوستدار اين نوزاد و فرمان بر او باشد، و دوزخ جايگاه دشمنان ، و مخالفان او خواهد بود.
همچنين آورده اند:
هنگام ولادت مولاى متّقيان علىّ عليه السلام ، عمر پربركت پيامبر خدا عليه السلام حدود سى سال بوده است ؛ و آن حضرت دستور داد كه گهواره اين مولود عزيز را كنار رختخواب ايشان قرار دهند تا شخصا از وى نگه دارى و مواظبت نمايد.
و حضرت رسول صلوات اللّه عليه اين نوزاد گرامى را روى سينه خود مى خوابانيد و برايش سخن هاى مناسب مطرح مى نمود.

منبع : علل الشّرايع : ص 56، معانى الا خبار: ص 62، كشف اليقين : ص 31، أ مالى صدوق : ص 80

روايت شده كه حضرت على (ع ) روزى بر منبر كوفه خطبه مى خواند و در ضمن خطبه فرمود: اى مردم از من بپرسيد، قبل از اينكه مرا از دست بدهيد. از راه هاى آسمان ها بپرسيد كه من به آنها داناتر از راه هاى زمين هستم . پس مردى از بين آن جماعت برخاست و گفت : يا اميرالمؤ منين ، جبرئيل الآن كجاست ؟
فرمود: مرا بگذار تا بنگرم . سپس نگاهى به بالا و بر زمين و به راست و چپ نموده ، فرمود: تو جبرئيل هستى . پس جبرئيل از بين آن قوم پرواز كرد و با بالش سقف مسجد را شكافت و مردم تكبير گفتند و عرضه داشتند: يا اميرالمؤ منين ، از كجا دانستى او جبرئيل است ؟
فرمود: من به آسمان نظر انداختم و نظرم به آن چه بر بالاى عرش و حجب بود رسيد. وقتى به زمين نگاه كردم ، بينايى من در تمام طبقات زمين تا ثرى (قعر آن ) نفوذ كرد و هنگامى كه به راست و چپ نگاه كردم ، آنچه را خداوند آفريده ديدم ، ولى جبرئيل را در بين مخلوقات نديدم ، به همين علت ، دانستم كه اين (سؤ ال كننده ) همان جبرئيل است.
 
منبع : على (ع ) و المناقب ، ص 190

نقل است از رياحى در بصره كه روزى حضرت امير(ع ) وارد منزل شدند در حالى كه گرسنه بودند و حضرت فاطمه (س ) نيز اظهار داشتند كه طعامى در منزل موجود نيست .
پس حضرت عباى خود را نزد يهودى كه در همسايگى آنها منزل داشت گرو گذاشته و مقدارى جو گرفتند. چون اميرالمؤ منين (ع ) به راه افتادند رو به منزل خود، يهودى حضرت را صدا زد و گفت : قسم مى دهم شما را صبر كنى تا از شما مسئله اى بپرسم .
سپس گفت : پسر عموى شما (يعنى پيغمبر اسلام (ص ) ) گمان مى كند اينكه او حبيب خدا و اشرف انبياء است چرا سؤ ال نمى كند از خداى تعالى كه شما را بضاعتى بدهد از اين فقر و فاقه كه در آن هستى نجات يابيد؟
چون كلام يهودى به آن جا رسيد على (ع ) سر مبارك به زير انداخت و تاءمل فرمود، بعدا سر بلند كرد و فرمود: اى برادر يهودى به خدا قسم از براى خداوند بندگانى است كه اگر از خدا تقاضا كنند كه اين ديوار را براى آنها طلا كند البته خواهد كرد، ناگاه ديوار به تلاءلو درآمد و مى درخشيد و طلاى خالص شد.
در اين هنگام على (ع ) اشاره كرد به ديوار و فرمود: قصد نداشتم تو را، خواستم مثلى زده باشم .
چون مرد يهودى اين بزرگى و بزرگوارى را از مولاى متقيان اميرالمؤ منين (ع ) مشاهده نمود نور اسلام در قلب او تابيد و مسلمان شد.

منبع : مناقب اهل بيت ، ص 162 و 163

من از خدا خواستم …
من از خدا خواستم که پلیدی های مرا بزداید
خدا گفت : نه
آنها برای این در تو نیستند که من آنها را بزدایم .بلکه آنها برای این در تو هستند که تو در برابرشان پایداری کنی

من از خدا خواستم که بدنم را کامل سازد
خدا گفت : نه
روح تو کامل است . بدن تو موقتی است

من از خدا خواستم به من شکیبائی دهد
خدا گفت : نه
شکیبائی بر اثر سختی ها به دست می آید. شکیبائی دادنی نیست بلکه به دست آوردنی است

من از خدا خواستم تا به من خوشبختی دهد
خدا گفت : نه
من به تو برکت می دهم خوشبختی به خودت بستگی دارد

من از خدا خواستم تا از درد ها  آزادم سازد
خدا گفت : نه
درد و رنج تو را از این جهان دور کرده و به من نزدیک تر می سازد

من از خدا خواستم تا روحم را رشد دهد
خدا گفت : نه
تو خودت باید رشد کنی ولی من تو را می پیرایم تا میوه دهی

من از خدا خواستم به من چیزهائی دهد تا از زندگی خوشم بیاید
خدا گفت : نه
من به تو زندگی می بخشم تا تو از همۀ آن چیزها لذت ببری

من از خدا خواستم تا به من کمک کند تا دیگران همان طور که او دوست دارد ، دوست داشته باشم
خدا گفت : … سرانجام مطلب را گرفتی

يكى از راويان حديث و اصحاب اميرالمومنين ، امام علىّ عليه السلام حكايت كند:
روزى حضرت اميرالمؤ منين صلوات اللّه عليه را در مسجد ديدم كه بر بالاى منبر نشسته است و در حالى كه مشغول صحبت و سخنرانى بود، تبسّمى نمود به طورى كه دندان هايش نمايان گشت ، و در ادامه سخنانش فرمود:
من در سنين هفت سالگى ، با رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله در بيابان مشغول چوپانى بوديم ، چون موقع نماز شد، نماز را دو نفرى به جماعت خوانديم ، ابوطالب وارد شد و اظهار داشت : چه مى كنيد؟
رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله در جواب چنين اظهار نمود: خداى سبحان را عبادت و پرستش مى كنيم ، تو هم اسلام بياور و با ما نماز بخوان ؛ و خداوند متعال را پرستش نما.
سپس حضرت امير عليه السلام در ادامه داستان افزود:
خداوندا! من نمى شناسم بنده اى از امّت پيغمبرت را كه قبل از من ، همراه پيغمبرت نماز خوانده باشد، چون از سنّ هفت سالگى با او نماز خوانده ام .
و در روايتى ديگر وارد شده است كه امام علىّ عليه السلام فرمود: پيش از آن كه كسى با حضرت رسول نماز بخواند، من سه سال همراه آن حضرت نماز مى خواندم .

ترجمه امام علىّ بن ابى طالب از ابن عساكر: ج 1، ص 60 و 64

از حضرت صادق منقول است که اگر کسی فوت کرد سزاوار است که برادران مومن را خبر دهند بمردن او تا به جنازه او حاضر گردند و بر او نماز کنند و از برای او استغفار کنند و میت و ایشان همه ثواب ببرند ودر حدیث دیگر از ایشان منقول است که چون مومن را به قبر می گذارند اورا ندا می کنند که اول عطایی که تو را دادیم بهشت است و اول عطایی که دادیم آن ها را که با جنازه تو آمده اند آمرزش گناهان است .

 وباز فرمودند که اول تحفه ای که به مومن می دهند در قبر آن است که می آمرزند هرکس را که همراه جنازه او بوده است و همچنین در حدیث دیگر فرمودند که هرکس همراهی جنازه مومن را بکند تا او را دفن کنند حقتعالی در قیامت ملک بر او بگمارد که همراهی او نمایند و استغفار برای او کنند از قبر تا موقف حساب و فرمود : هرکس یک طرف جنازه را بگیرد 25 گناه کبیره اش آمرزیده می شود و اگر چهار طرف را بگیرد از گناهان بیرون آید .

در حدیثی از پیامبر است که اول چیزی که در عنوان نامه مومن می نویسند بعد از مرگش آن چیزی است که مردم در حق او می گویند. اگر نیک می گویند نیک می نویسند و اگر بد می گویند بد می نویسند.

مفاتیح الجنان 1097-1099

آیا می توان برای وجود امام غائب چندین فایده به نفع مردم تصور نمود :

1- اتمام حجت :

آن بدین معنی است که اصل وجود امام از نظر هدایت بشر لازم و ضروری است. زیرا وجود او اتمام حجت بر مردم خواهد بود و خدای عزیز به مقتضای لطف و صفات کمالیه اش نعمت هدایت را بر خلق ارزانی خواهد کرد.

2- امام غائب در زمان غیبت واسطه  درفیض :

ما شیعیان درباره امام عصر و یا سایر امامان (ع) چنین عقیده داریم که خدای بزرگ  آنان را واسطه فیض و رحمت قرار داده است . امام همچنان که وظیفه اش راهنمایی مردم است ، همچنان ولایت و رهبری باطنی امال را نیز به عهده دارد واوست که حیات معنوی مردم را تضمین می کند.

3- نظارت آن بزرگوار بر اوضاع و احوال مردم :

آن جناب در مواقع لزوم به داد بیچارگان می رسد. چنانچه از احادیث این معنی به خوبی استفاده می شود و تجربه اشخاص صالح نیز گواه این گفتار است و امام به طور ناشناس در میان مردم زندگی می کند.

4- وجود امام سبب دلگرمی و قوت قلب بندگان مومن :

بدین وسیله هیچ گاه یاس و ناامیدی در آن ها راه پیدا نمی کند. گرچه ایمان به خدا بالاترین مراتب اتکاء و طمانینه را برای انسان بوجود خواهد آورد ولی وجود انسانی کامل و امامی عطوف که آیینه تمام نمای حق استو سنخیتش با بشر بیشتر است اطمینان و دلگرمی خاصی برای انسان به وجود می آورد.

5- تصرف آن حضرت در امور بواسطه  وکلاء خاص و عام:

بدیهی است که رییس و سرپرست قوم لازم نیست که شخصا در تمام امور مراجعه کند . امام غائب (عج) نیز بر این منوال امور مردم را  در دست داردو لذا در زمان غیبت کبری بطور عموم ، فقها و علمای عادل را که دانای به احکام هستند برای قضا و فصل خصومات و حفظ و نظر در مصالح عامه مسلمین نصب و تعیین فرموده است.                                          

آخرین تحول با حکومت ولی عصر (عج) ، ص 88 و 79

گر قسمتم شود که تماشا کنم تو را

                      ای نور دیده ، جان و دل اهدا کنم تورا

این دیده نیست قابل دیدار تو

                             چشمی اگر بده که تماشا کنم تورا

تو در میان جمعی و من در تفکرم

                                کاندر کجا برآیم و پیدا کنم تو را

 خوردن پیاز:              

 امام صادق (ع) فرمودند : پیاز خستگی را می برد و پی را استحکام می بخشد، 

 بر گام ها می افزاید، آب را افزون و تب را از بین می برد.

طب الصادق(ع)، ص 29، برگرفته از اصول کافی ، ج6، ص 374

آب سرد :

امام صادق (ع) می فرمایند : درباره آب سرد روایت می کنم که حرارت بدن را فرو می نشاند، صفرا را آرام می سازد و غذا را هضم می کند، پس مانده ای که در سر معده هست  را ذوب می کند و تب را از بین می برد.

طب الصادق (ع) ، ص 29 ، برگرفته از الفه منسوب الامام الرضا، ص 246

گرفتن ناخن و سیبیل :

امام صادق (ع ) فرمودند : در هر جمعه اندکی از سیبیل ها و ناخن های خود را بگیر و اگر هم چیزی وجود نداشته باشد، چرا که جذام و دیوانگی و پیسی به تو نمی رسد.

طب الصادق (ع ) ص 27، برگرفته از جامع الطب الائمه، ص 96

درمان کهیر (خارش ):

مردی در حضور امام صائق (ع) از خارش (کهیر) اظهار ناراحتی کرد. امام (ع ) فرمودند : 3 بار در هر دو پا ، در فاصله ی میان پی و استخوان قوزک حجامت کن . آن مرد این کار را کرد و خارش بدنش از میان رفت.

طب الصادق (ع) ص 28 ، برگرفته از مکارم الاخلاق، ج1، ص 176

بار خدایا این آیه همیشه برسر زبانم است که انا لله و انا الیه راجعون  وقتی که من،  تمام من ، مال توست و به سوی توست دیگر متعلقاتم جای بحث ندارد .

دعا می کنم رزقم افزوده شود چون یاد دادند به ما برکت الرزق را از شما بخواهیم  وما می خواهیم ، دادن یا ندادنش دست شماست . من فقط جوار رحمتت را می خواهم ، چرا که به گفته حافظ :

آنکه را خوابگه آخر مشتی خاک است 

                گرچه حاجت که بر افلاک بری ایوان را

پس دست د دست ایمان میدهیم  تاکه خوابگه آخر را آباد سازیم که نجات یابیم از آتش و داخل شویم در بهشت. 

انسان امروز با آگاهی و بینش به این یقین رسیده که بدون معنویت تنها می ماند ودر گرداب تکنولوژی به فنا می رسد.

ویلیام جیمز معتقد است باور به وجود ارزش های بالاتر و یک قدرت برتر بربرای بهداشت روانی انسان ضروری است .کویئنگ  معتقد است که انواع دعا و مراقبه می تواند تامین کننده سلامتی باشند.

یک بررسی در دانشگاه شفیلد هالام نشان داد که فراوانی دعا بطور قوی با نشانه های کمتر افسردگی و اضطراب مرتبط است و افرادیکه پیوسته دعا می کنند عزت نفس بالاتری دارند.

برایت می نویسم و تقدیم می کنم به نوه ات حضرت مهدی (عج)، به موسس حکومت واحد جهانی که رهیده است از طاغوت و استبداد و تجلی بخش دعوت پیامبر و زنده ساز سنن محمد (ص) است و اوست آخرین ستم ستیزو کفربرانگیز و منتقم آل علی اوست.

آری ، تویی که شبانه در دل تاریک شب ، آهسته و بی خبر از همه به سوی بیوه زنان و دردمندان و داغ دیدگان شهر روانه می شدی و با تن پوشی ساده و بی آلایش عطوفت و اعانت خود را نثار می کردی و روز همگام در گرمگاه روز به طرف مزرعه خود می رفتی و به کار می ایستادی که اگر می شد خورشید از تابیدن می ایستاد تا روی همچون ماهتان تابیدن می گرفت و خورشید شرمنده از ریزش عرق هایتان نمی شد.

خواندم که صاحب جنات الخلود ، با افتخار بیان کرد که هر فرد غمناک که در چهره ات می نگریست اندوهش فرو می رفت ……..و من امروز دلخسته و دلشکسته ام به خاطر توهین بر امام و مقتدایم؛

بر شما توهین کرده اند . شما که اگر دشمن بر راهن می رسید بی اختیار فروتن می گشت و این ها چه کسانی هستند که جرات جسارت دارند . جزء این آیه قرآن است که  : ختم الله علی قلوبهم و علی سمعهم و علی ابصارهم…..

آری اگر می شنیدند که در سکوتت ، شکوه هیبت و تشعشع وقار چقدر زیاد بود و اگر باور داشتند سخنان نغز و درخشش کلامت را ، این گونه نبودند.

آری من غمگین هستم و شما درمیان ما حضور ندارید تا با نگریستن بر چهرهتان غمهایم از بین برود ولی دعا می کنم با دلی سوخته دعا می کنم که او ، فرزندت بیاید تا مرهمی شود و بر دل غمدیده شما و تسلی خاطری باشد برای شیعیانتان… 

                                       “اللهم عجل لولیک الفرج"  

رسول خدا (ص) فرمودند :

هرکس دختری داشته باشد و او را نیکو تربیت کند و به خوبی آموزش دهد و از

نعمت هایی که خداوند  ارزانیش کرده او را به وفور بهره مند سازد،

آن دختر برای وی مانع  و پرده ای در برابر آتش دوزخ خواهد بود.

منبع : کنز العمال / 45391

حضرت علی بن الحسین (ع) می فرمایند :

بیچاره پسر آدم هر روز برای او سه مصیبت است اما به هیچ یک از آن مصائب عبرت و پند نمی گیرد که اگر عبرت می گرفت ، مصیبتها برای او سهل و امر دنیا برایش آسان می شود.

اما مصیبت اول:

روزی که از عمرش کم می شود و فرمود اگر نقصانی در مالش می رسید سبب آن غمگین می شد و حال آنکه پول و درهم جای آن را می گیرد و عمر را چیزی برنمیگرداند و جای آن را نمی گیرد.

و اما مصیبت دوم :

او رزق خود را استیفا می کند پس اگر حلال باشد برآن حساب کرده میشود و اگر حرام باشد عقاب کرده می شود بر آن.

و مصیبت سوم :

که از این ها بزرگتر است و آن این است که روزی را شام نمی کند مگر آن که یک مرحله به آخرت نزدیکتر میشود. و نمی داند  بسوی بهشت می رود یا آتش!

منبع : زبدة التفاسیر، حدیث 15 ، ص 24و25

شاید دیگر خورشید روی تابیدن ندارد ، سرخی مشرق و مغرب حکایت از آن دارد که روزی نو برپا گشته است ولی هنوز شب است . چه باید کرد؟ هرچند تا نیاید مهدی زندگی دشوار است ولی….کجاست منتظر تو، چه انتظار عجیبی، چه انتظار عجیبی، چه بیخیال نشستم و گفتم خدا کند که بیایی

ودر انتها می نویسم که :

خدا کند که مرا با خدا کنی آقا                                                                  

مرا ز بند معاصی رها کنی آقا

دعای من بر در بسنه می خورد ای کاش

خودت برای ظهورت دعا کنی آقا                     

حضرت ابراهیم (ع) به طور سینا می رسد، گفتگو با حضرت حق آغاز می گردد و ادامه پیدا می کند.

حضرت خطاب به آفرینش هستی بیان می دارد که ترانی (خودت را به من نشان بده ) خداوند در جواب می فرماید : لن ترانی ( هرگز مرا نخواهی دید )و اما…..چه عجیب غنیمت گرفتن دو تن از این داستان !!!!

شما کدام را می پسندید؟!!!

(1) چو رسی به طور سینا ارنی نگو و بگذر                     که نیرزد این تمنا به جواب لن ترانی

(2) چو رسی به طور سینا ارنی نگو و بگذر                    تو ندای دوست بشنو چه ترا چه لن ترانی

این که امام زمان بر طبق روایات دارای زن و فرزند هستند از نظر سند معتبر است یا نه ؟

دلیل معتبری نداریم که موضوع ازدواج حضرت مهدی (عج) وجود فرزند برای آن حضرت را بطور قطع اثبات نمی کند. البته بعضی برای اثبات ازدواج حضرت دلیل آورده اند که ازدواج سنت پیامبر است و ایشان حتما به سنت پیامبر (ص) عمل می کنند.ولی باید گفت که آن حضرت در شرایط یک زندگی عادی نیست بنابر این امکان دارد که ازدواج را تا عادی شدن زندگی خود به تاخیر بیندازد . در عین حال اگر حضرت در تمام عمر شریف خود یک بار هم ازدواج کرده باشد در زمانی محدود به سنت عمل کرده است و لزومی ندارد همیشه همسر و فرزندانی داشته باشد.

روایات و ادعیه ای که برخی به آن ها استناد می کنند و برای حضرت فرزندانی را می شمارند در مواردی به دو صورت است.

در یک روایت کلمه “ولد” (فرزند) ذکر شده و در روایاتی دیگر کلمه “ولی ” (ملازم ) ولی تمام این ها قابل حمل و تطبیق به زمان ظهور است . در مقابل ، برخی دیگر ازدواج کردن و داشتن فرزند را منافی امر غیبت دانسته اند و از نظر اجتماعی قابل سوء استفاده دانسته اند.

به امام رضا (ع) نقل کردند : برای ما روایت شده که امام از دنیا نمی رود تا آن که نسل خود را ببیند. حضرت فرمود : آیا درباره ی این حدیث گفته نشده که بجز “قائم” ؟!!! 

منبع : آفتاب مهر، ص 58و 59

آنچه درباره ی محل زندگی حضرت مهدی (عج) گفته شده است بر اساس حدس و گمان است زیرا غیبت امام ، خود دلیل روشنی بر آن است که مکان شناخته شده شده ای برای آن حضرت وجود ندارد.

داستان جزیره خضراء که در بحارالانوار آمده است اعتباری ندارد. در این داستان ادعا شده است که حضرت مهدی (عج) در جزیره سبزو خرم زندگی می کند ولی روایات زیادی این مطالب را نقض می کند من جمله:

حضرت علی (ع) می فرمایند : سوگند به خدای علی ! حجت خدا ، میان مردم هست و در راه ها گام بر می دارد به خانه های آن ها سر می زند. و در شرق و غرب زمین رفت و آمد می کند ، گفتار مردم را می شنودو برایشان سلام می کند و می بیند و دیده نمی شودتا وقت معین و وعده الهی.                  

منبع : آفتاب مهر، ص 60

از جمله تکالیف مومن ، معرفت و شناخت علائم ظهور امام زمان (عج) است . علائم ظهور جزئی از شناخت شخصی آن حضرت است . این علائم بسیارند و بر دو دسته اند : حتمی و غیر حتمی

طبق روایات اسلامی ، علایم حتمی علامت می باشند. امام صادق (ع) می فرمایند : برای قائم پنج علامت است . ظهور سفیانی و ظهور یمانی و صدایی از آسمان و کشته شدن نفس زکیه و فرو رفتن در زمین بیداد

در روایات آمده است که سفیانی مردی است سفید و سرخ و چشم کبود که در ماه رجب قیام خواهد کرد و چند کشور را تسخیر خواهد کرد و خروج و قیام حضرت مهدی (عج)در یک سال است . او پس از فتوحاتی چند در عراق متوجه می شود که حضرت در مکه قیام کرده است ، لذا سپاهی بهمکه می فرستد که در سرزمین بیداد/ بین مکه و مدینه در زمین فرو میرود.

و همچنین قیام یمانی پیش از ظهور حضرت از علایم حتمی است . شنیدن دو صدا و ندای عام یکی از آسمان و دیگری در زمین از علایم حتمی خواهد بود.و ندای نخست جبرئیل به نام حضرت قائم و پدرش (ع) صدا می کند و ندا می دهد که حق با علی (ع) است و همه آن را می شنوند.

همچنین قبل از قیام امام (ع) فردی جلیل القدر فردی در مکه در مراسم حج کشته می شود که از او تعبیر به نفس زکیه می شود.

^{منبع  : الغیبة (نعمانی)، ص252، باب علامت ظهور ،ح9}

احساس بی معنایی در زندگی اختصاصی به عصر خاصی ندارد این پدیده در صدر اسلام نیز وجود داشته است برخی زنان ازدواج کرده دچار بحران و مشکلات روحی شده اند که این امر سبب شده که نماینده ای نزد پیامبر (ص) فرستادند:

نماینده پیش پیامبر(ص) آمد و اعتراض کرد که ما طایفه زنان محدود و محصور هستیم و اساس خانه شما هستیم و خواهش های شما را برآورده می کنیم و برایتان فرزندانی می آوریم ، اموال شما را حفاظت می کنیم ، در حالی که شما مردها بر ما یرتری دارید. چون مردها به جهاد می روند، زیاد حج به جا می اورند، زیاد نماز می گزارند.

پیامبر(ص) در جواب فرمود : ” ای زن برگرد و به زنانی که تو را به نمایندگی فرستادند اعلام کن که نیکو شوهر داری هریک از شما زنان و جلب رضایت و پیروی کردن از نظر موافق او با تمام اعمال عبادی مردان برابر است.”

امام حسن مجتبی (ع) فرمودند :

ارکان مکارم الاخلاق ده چیز است :

 1- راستگویی و صداقت 2- به غیر از خدا امید نداشتن 3- بخشش به نیاز مندان 4- خوش خلقی 5- جبران خدمات دیگران 6- رفت وامد با خویشاوندان  7- حمایت از همسایه  8- به حقوق دوستان معرفت پیدا کردن 9- مهمان نوازی   10- که از همه مهم تر است شرم و حیاست.

اسلام آمد ، انقلاب آمد،  امام آمد و زن را در مرکز فعلیت های سیاسی این کشور قرار داد و پرچم انقلاب را به دست زنان سپرد در حال که زن توانست حجاب خود ، وغار خود و متانت و عفاف خود را حفظ کند و این است شیوه حضور زن در اجتماع .

اسلام ، زن را محدود در خانه نکرده است ولی برای حفظ شئون و شخصیت زن و دور ماندن از آزار مزاحمان حجاب و عفاف را واجب کرده.  لذا روایات زیادی در نکوهش  خروج بی جهت خانم ها  از منزل به دستمان رسیده است. من جمله :

امیر المومنین (ع) خطاب به اهل عراق فرمودند : ” ای اهل عراق خبر به من رسیده که زنان شما با مردان پهلو به پهلو می روند ، آیا شرم نمی کنید ؟!”

منبع : المحاسن ، ج 1، ص 115، ح116  

علی (ع) می فرمایند : ” آیا شرم نمی کنید ؟! غیرت نمی ورزید ؟! زنان شما بی جهت به بازاار می روند و مزاحم مردان و جوانان می شوند.”

منبع : اصول کافی ، ج5، ص 537، ح 6

 ” یا ایها النّبی قل لِازواجکَ و بَناتکَ و نِساءِ المُومنین یُدنینَ علیهِنَّ من جَنابیبِهِنَّ ذلکَ

ادنی اَن یُعرَفنَ فلا یَوذَینَ و کانَ اللهُ غفوراً رحیماً ” (احزاب / 59)

   ” بگو ای پیامبر به زنان و دختران خود و زنان مومن که خویشتن را به چدر فرو پوشند این کار برای آن است که به عفت شناخته شوند تا از تعرض و جسارت هوسرانان آزار نکشند و خداوند آنرزنده و مهربان است.”

بانوی آب

چون هاله ای ز عاطفه ی ماه با جامه ای ز نور

-در قصر آفرینش کامل

خورشید وار

            ایستاده

                      به درگاه.

نامش،

ظهور زهره در آفاق عشق

مهرش،

فروغ سرمدی دلهاست

با ابر مهربانی دستانش

بانوی آب

در لحظه های آبی رویاست

آیینه کرامت دریاست

در روز قیامت چون بخواهد عبور کند از ناحیه عرش الهی اعلام کنند : ای اهل محشر جشم های خود را فرو بندید تا فاطمه دختر پیغمبر عبور کند.¹

وجود شریف فاطمه زهرا علیهاالسلام تحقق ارزش های والای خلیفة الله در جهان است.²

به خاطر پاک بودن دامن فاطمه سلام الله علیها ، خداوند بدن ذریه او را در آتش جهنم حرام کرده است.³

فاطمه سلام الله علیها تربیت کننده انسان هایی ملکوتی در خانه ای محقر می باشد.

منابع : 1- اصول کافی ،ج1 ، ص 460 2- صحیفه نور ، ج 16، ص 125 3- مستدرک صحیحین، ج 3 ، ص 152

اما اسماء آن حضرت که صدوق در خصال و امالی و علل الشرایع از امام صادق روایت کرد که حضرت فاطمه سلام الله علیها نه نام آسمانی داشت که خداوند منان به او نهاد:

1. صدیقه ←  معصومه

2. مبارکه ← صاحب برکت در علم و فضل و کمالات

3.طاهره ←   پاکیزه از صفات نقص

4. زکیه ←   نحوکننده در کمالات و خیرات

5. راضیه ←  راضی به قضای الهی

6. مرضیه ← پسندیده خدا و دوستان خدا

7 .محدثه ← خبر دهنده از غیبت که ملک و فرشته با او سخن گویند.

8. زهرا ←  نورانی به نور درونی و بیرونی

9.فاطمه ←جدا شده از هر زشتی و بریده شده از هر آلودگی طبیعی

منابع : جمال و کمال زن از رحمت الله ابراهیمی ص 161 - منتهی الامال ،جلد1، ص 22

با یاد معشوق اصلی می نویسم که زمین نورانی گشت و نورش را از آسمان وجودت به ودیعه نگه داشت تا شاید قلب زمین ، مکه روزی جایگاه فرزند نورانی ات گردد که اگر خلقتت نبود آسمان و زمین نبود ، تا مکه ای باشد جایگاه نور.

چه خوب گویندت : زهرا

دکتر ” هوبرت نیسون “استاد دانشکده در ایالت بوستون آمریکا، در کنفرانسی که تحت عنوان ارزش های درمانی ” دعا ” برگزار شده بود ، چنین تاکید کرد : دعا خواندن مغز را به کار می اندازد ، عوارض ایدز را کاهش می دهد، از فشار خون می کاهد و نازایی را درمان می کند. تکرار دعاها و بیرون کردن اندیشه های مضر از مغز ، بسیاری از مردم را قادر می سازد تا در خود تغییرات فیزیولوژیک پدید آورند.

منبع : هفته نامه صبح صادق ، شماره 109 ، دوشنبه 23 تیرماه 1382

امّ در فارسی به معنای مادر است ، از آن لحاظ که محل تربیت و پروراندن ماده ی فرزند از امتزاج عناصر چهار گانه ، و از قوه به فعل رساننده آن است وچون فرزند از تربیت “امّ” ، متولد و متوکّن می شود ، به مادر امّ می گویند . پس پرورانیدن در بطن، شرط امّیت است و فاطمه (سلام الله علیها ) امّ ابیها بود.اما مادر محمد که فاطمه بود!

زن مظهر اسم ربّ خداوند است و لذا نطفه ای که در صلب مرد است ، تا در بطن زن قرار نگیرد پرورده نمی شود و به تعیّن وظهور نمی رسد. از این روست که حتی اگر حقیقت محمدیه  (صلّی الله علیه و آله ) بخواهد  مربی هستی شود ، باید زهرا امّ او گردد.و علی (علیه السلام ) نیز باید کفوّ او شود. تا به ربوبیت برسد. فاطمه مقام جامع عبودیت خدا را داشت و لذا رببی شد که توانست یازده آیینه را برای نمایاندن زیباییها و جمال و جلال الهی ، از وجود خود ظهور دهد. مقام ربوبیت ،مقامی است که قدرت دارد تمام اشیاء بالقوه ی هستی را به فعلیت برساندو تمام استعداد ها را تعین بخشد . یعنی قادر است کنز مخفی ذات را بشناساند و اسماء و صفات خدا را به ظهور در آورد .

و فاطمه بطنی بود که حقیقت محمدیه را بسط و تفصیل داد، تا هستی متعیّن شود. او ظهور کوثر اعطایی به پیامبر بود و پیامبر آن را در وجود نورا نی اش با خود حمل می کرد. این بود که تمام قد برای فاطمه می ایستاد، دست او را می بوسید و می فرمود : من بوی بهشت را از فاطمه استشمام می کنم و چون سرمست آن نور بود تاب دوری فاطمه را نداشت . لذا هرگاه از مدینه خارج می شد ، آخرین فردی که با او خداحافظی می کرد فاطمه بود و وقتی باز می گشت اول به دیدار فاطمه می رفت.

منبع : کوثر ولایت (تفسیر مبارکه سوره کوثر) برگرفته از سخنان استاد گرامی  فاطمه میرزایی(لطفی آذر)